Aşağıdaki dizinler ile tıklayarak üye olmadan sayfalara girebilir ve inceleyebilirsiniz!

Mahmut Selim GÜRSEL TAKDİM
Ahmet CANBABA Hayat Hikayesi
SUYA  SABUNA  
BİLİHÇLİ YİYİN ZAYIFLAYIN

TAKLİTÇİLİK (ŞİİR HIRSIZLIĞI)

KÖTÜ  KOKULAR
İYİ  NİYET 
ŞÖFÖR HİKAYELERİ  "RÖTGENCİ"
SOSYETE  KAZIM

UMUTLARIN  ÖTESİ VE TÜLAY SARAYKÖYLÜ   

DEMOKRASİYE  GEÇİŞ SANCILARI

HAYATA  DÖNÜŞ   (erken  teşhis)
013İŞTE ÖYLE BİRİ
SEVGİLİ   GÖNÜL  ADAMI ALİ  ABDÜLKERİMOĞLU’NUN  ARDINDAN  13-05-2009

İŞLER HASTA
VALLAHİ GAZETEDEN ESİNLENDİM GOMİSERİM
KARAKOLA GİTSEM Mİ Kİ ACABA

İŞİNİ BİLEN MEMUR
BİR GÖÇ HİKÂYESİ
TEPKİSİZLİK
'KUDURDU KUDURASICA'
BİR  ŞİİRİN  ANATOMİSİ
AĞIR UYKU
FELAKET  HAMDİ
BAKKAL NASIL KURTULDU
RESİMLER BİR BELGEDİR 
 

 01

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

KİTAP ismi  Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

TAKDİM           

Bir kitabın doğması, o kitabı yazmaya kalkan kişinin amacına ve bilgi birikimine göre değerlendirilmesi uygun olarak görülmelidir.

            Elinizde bulunan bu çalışmanın sizlere ulaşması için günlerini veren bu çabası için şükranlarımı sunarken, bu çalışmada da benim ufacık bir katkımın da bulunması beni bahtiyar etmiştir.

            Bu çalışma ile sizlerde bazı bilgileri edinmiş ve faydalanmış olarak uzun yılların birikimlerinden aydınlanacağınızı göreceksiniz.

            Bilgi; yazılmadıkça kaybolmaya açık birikimlerdir. Her insan bir kitaptır; onu okumamız gereklidir.

            Tanımadığımız ve anlamadığımız kişiler hakkında nasıl kararlar veremezsek; bir çalışmayı da incelemeden, okumadan karar veremeyiz. 

Mahmut Selim GÜRSEL

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 02

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

Ahmet CANBABA

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 03

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 04

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 05

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

TAKLİTÇİLİK (ŞİİR HIRSIZLIĞI)

Modayı  ve markayı  takip  eden bayanlar ne  giyerlerse  giysinler  kendi  üzerlerindeki  giysileri  bir  başkasının  üzerinde  görmekten  hoşlanmazlar.  “Şimdi  benden  görür  aynısını  diktirir  veya   keşke  satın  aldığım  yeri  söylemeseydim” diye  çoğu  zaman  kendini  suçlar. Tabiî ki  komşusu, ‘oda  alır’  aynısını.   Komşusunun üzerinde  gördüğü kendi  bluzunun  aynısını   değil mi,  kanı  beynine  yürür ve  ‘ben yeni  bir şey  giyemeyecek miyim’  diye  feryat  eder.

Türk moda   endüstrisinin tasarım  odaklı markalaşma  stratejisi  piyasaya  yeni  ürünlerini  sürer. Kimi  zaman  mutluluk  şık  görünmektir. Tabiî ki  bir  emek  verilerek  üretilen  sitiller modayı  üzerlerinde  taşıyanların  estetiği  düşünülerek  dizayn  edildiği için  her  işletme  sahibi  ürünlerini  tescil  ettirirler. Bu  bütün  ürünlerde  böyledir. Mobilya da İmalat  haneye modelleri  çalınacak  diye  yabancıları  sokmazlar. Teknoloji  ve  sanayi  hırsızlığı da  aynı  yöntemlerle  yapılır.  Ama  günümüzde artık  bu tür çalma  çırpmalarla  işletmeler  başa  çıkamaz  oldu. Açılan tekstil  ürünleri,   , yapı  teknikleri, bilgisayar  ürünleri, gibi  otomobilinden,  uçağa  tankından,  füzesine  kadar  her  şey   sergilenerek  satışa  sunuluyor. İşte  gerek  mini  fotoğraf  makineleri  ve gerekse  cep  telefonları  sergilenen  ne  varsa  hepsini  görüntüleyebiliyor.

            Tabiî ki  buda  taklitçiliği hortlatıyor. Düşünün  müzik  sektörü taklit  kaset ve   CD’ lerle  başa  çıkabiliyor mu?

Çinliler gamma knife cihazından bir tane  satın almışlar tabiî ki  kullanmak için  değil. Cihazı  söküp  parçalamışlar benzerini  yaparak satmaya  başlamışlar.

Hani  bir  işe  yeni  başlasanız  özentiden  ustanızı  taklit  edebilirsiniz,  ya  sonra  sonrası.  Siz  ustanıza  benzedikçe  onun  yapıtlarını zirveye  taşırsınız. Oysa kendinize  özgü bir şeyler yaratarak  kendiniz  olsanız,  sanırım  bir  zaman  gelir  zirveye  oturan  siz  olursunuz.

Siyasette de  taklit  yok mu dur? Yıllarca  Erbakan Hocamız iktidarlara  batı  taklitçiliği  yaparak  bir  yere  varamazsınız  demiyor muydu? Batılı  taklit  ederek bir yere  varamayacağımızı  söyleyenler  iyiyi,  doğruyu  taklit  edin  diyor. Yani  imam ne yaparsa  sizde  imamın  yaptığını  yapın. Onların  taklitten  anladığı  ahlak  kavramıdır. Biz  onların  ahlakını  taklit  ederek  toplumumuzu  bozuyoruz,  toplumu  ahlaksız  yapıyoruz. Yani  batının  temizlik  kavramıyla  kendisini  Müslüman  görenlerin  temizlik  kavramları  arasındaki  farkı  görmelerini  isterdim  doğrusu. Örnek  alınmakla  taklitçiliği de  karıştırmamak  gerekir  diye  düşünmeliyiz. Eğer  yaptığınız  taklit  bir  başkasını  zarara  sokmuyorsa  ama  o  taklit  ettiğiniz  şey  toplumun  menfaatineyse o şeyi  taklit  etmekte de    yarar  vardır. Tabiî ki  biz  buna  örnek  alınma  demeliyiz.

Şimdi  düşünelim  Müslümanlığın  bütün kurallarını  taklit  ederek  yükselmiş,  zengin olmuş  bir  devlet  var mıdır? Ama kendilerini Müslüman görüp, para toplayarak birisi zengin olmuşsa, aynen onu taklit ederek bir başkası da halkın dini duygularını istismar etmiş,  para  toplayarak  zengin  olmuşlardır. Şimdi  o  zengin olanlar  başımızda, çevremizde  bizi  idare  ediyorlar. Bankalarıyla,  ibadethaneleriyle, okullarıyla bizleri kuşatmışlar. Taklitçilikle kazandıkları milyarlar halkı fakirleştirmiş,  bir  zamanlar  parası  pulu olup ta  onlara  muhtaç  olmayanlar  şimdi  onların  verdikleri  yardımlarla  yaşar  duruma  gelmişlerdir.

İnsanlar beğendikleri  her şeyin taklidini,  sahtesini,  hırsızlığını  yapmaya  çalışıyorlar.  Yalnız şiir mi dersin?  İlacından giydiği ayakkabıya,  elbiseye, bilgisayarından,  telefonuna kadar  her şey taklit. Aşkta, acıda, kederde sahtecilik  yok mu  sanırsın. Cinayeti işleyen  kişilerin  öldürdüğü  kişinin  ailesinin  yanında  sahte  gözyaşları  döktüğü,  dostlukların  sahte  olduğu  insan hayatında  her  zaman  vardır.

Üretmek mi?  Üretmek  akıl  ister. Fikir  taklidi,  hele  aynısını  yazarsan  adına  hırsızlık  denir. Herkesin  beğendiği  yapıtın  sahibi  alkış  alır  sen kıskanırsın  ve  herkesten  büyük olma  krizine  girersin,  ne  yapacaksın  o  zaman. Taklit  edeceksin. Çünkü  taklitte  zahmet  yoktur. Zahmet  olmadığı  zamanda  karşımıza  korsan plaklar,  korsan  kitaplar  gibi  bir  korsan  sektörü  çıkar ki  emeği,  üretimi  ayaklar  altına  alır.

Topluma  zararı  dokunan taklitçilerle  elbirliğiyle  mücadele  etmemiz  gerekir. Her  yazar, her şair kendi  arkadaşlarının  yapıtlarının  takipçisi  olmalı  hatta  tanımadığımız  büyüklerimizin  bile  yapıtlarına  bir  başkası  benim  diye  sahip çıkabilir.Ve  böyle  bir  kültür hırsızlığını yakalıyorsak  şayet  onlarında  haklarını  korumak  bizlerin  görevi  olmalı.

Her  yazarın  kendine  özgü  bir yazı yazma  sanatı  vardır. Birbirlerini  tanıyan  yazarlar,  şairler  kendi üsluplarına  göre cümlelerini  kurar,  belleklerindeki  kelimeleri  ona  göre  seçerler. Ancak  tabiî ki  okuyup  kendi  güncelinde yenilikler  yaratma, beyninin  laboratuarında yeni  denek kelimelerle  harmanlanmış  yeni  akımlar  getirmekte  olasıdır.

Edebiyatta biraz  isim  yaptınız mı  onun  rantı da  peşinden  gelir. Ancak rant sağlayacağım diye de  kaliteyi  düşürmek olmaz. Siz  kendi  doğrunuzda  devam  ederken  bir başkasının  gözü  kulağı  sizin üzerinizdedir. En kısa  zamanda  bir  bakmışsınız bir  yerden  taklidiniz  sürgün  verivermiş.  Tabiî ki  sizin  tiryakileriniz  yani okurlarınız boş  duracak  değiller ya,  bir yerlerde  okunan  bir  şiir  sizin  tiryakinize  tanıdık  gelip  o okunan  şiire  kulak kabartabilir. Bizde de öyle oldu. 

Şiirler bizim şiirlerimiz olmayabilir gene de  böyle şiir  taklitçiliğine  göz  yummayarak  eser  sahipleri  arkadaşlarımızın, dergi  ve  gazete  sahibi  dostlarımızın  taklitçilik  ve  hırsızlık  olaylarından haberdar  edilmeleri  gerektiğini   düşünüyorum. Bu  gibi  kişilerin  ispatlanmış  çalıntı  eselerlerle  yayınlanmış kendi  eserlerinin birlikte  görüleceği bir  liste yapılarak  tüm  şairlerin  kendi  arşivlerinde    bulundurması  zaruret  haline  gelmiştir

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 06

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 07

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

İYİ  NİYET         

            Efendim bu  ozan  ‘Zebuni’  Yani  Ali  fazıl  Bozdağ  çok iyi  niyetli  bir  arkadaşımızdır. Ozanlar  derneğini  yeni  kurmuş  ve  aynı  zamanda  başkanı  seçilmişti. Bürosunda  kendisini  ziyarete  gittiğimde, laf  döndü  dolaştı insanlar  iyilik  yaptıklarında  karşılığını  göremiyorlar a  geldi. Gerçektende   öyleydi.

Efendim  bende sırf Ali Fazıl Bozdağ  derneğin  başkanı diye   derneğe  üye  olmuş bir  senelik de  aidatını  vermiştim. Ocak  ayında  genel  kurula  gidecekler   beni de  başkanlıktan  düşürecekler  dedi. Zebuni  Babanın da  bir  bildiği  vardır  demek ki dedim içimden.

 -Neden  düşürecekler. Dedim.

 -Bütün  zorluklar  aşılmış derneğin  kimseye  beş kuruş  borcu  yok.    Masrafları  cebimden  harcadım. Burada  toplanıp  ardımdan  kulis  yapıyorlar,  sanıyorum beni  ekarte  edecekler. Dedi. Bende: 

-Benim  oyum  senin. Dedim.

-Sana  oy  kullandırtmayacaklar ki.  Dedi.

-Neden?  Dedim. 

-Seni geçici  üyelikte bırakacaklar. Zebuni yanlısıymışsın. Zaten  bir  iki  oy  farkıyla da  seçimi  alacaklar. Dedi. Dediği gibide oldu. Ben ve benim gibi bir iki arkadaşlar geçiçi üyelikte kaldı Zebuniyi  başkanlıktan  düşürdüler.

Laf  iyilikten  açılmışken Zebuniyi  hayatında  iyi niyetinden  dolayı  hep  çarpmışlar.  Öyle  bir  zaman  gelmiş ki  artık  “kimseye  ne  bir  yardım  yapacağım,  nede  iyilikte  bulunacağım”  dedi. Dedi  ama  dediğini  kalbi  tasdik  etmiyordu.  Gözleri çook gerilere  daldı ve  bir  anısını  anlatmaya  başladı.

- Bir  kazada  postanede  çalışan  memurdum.  O gün sabaha kadar nöbetçiydim. Gece saat birde bir bayanla bir bey geldi. Uzun boylu iyi giyimli  bey:

-İstanbul’a telefon  edeceğim. Dedi.  Bende:  

-Telefon  etmeden  belirli  bir  ücret  ödemeniz   gerekmektedir. Dedim. Ya  telefon edip de  ücret  ödemeden  giderlerse, onun için önceden belirli bir ücret ödeyip telefon  ettikten sonra ne kadar alacakları ücret kalmışsa konuşulan miktardan çıkarılıp bakiyesi  ödenir.  Yani postanedeki  sistem  böyle  işlemektedir.  Adam: 

-Ne  kadar  ödemem  gerekiyor? Dedi 

-On  milyon! Dedim. Adamda para yoktu demek ki kolundaki saatini çıkarıp bana  uzattı.

-Telefon  etmek  zorundayım, bu  altın  saat  sizde  kalsın  daha  sonra   telefonun  ücretini  getirir  saatimi  alırım! Dedi.  Ben  baktım ki  adam  zor  durumda  verdiği  saat  altın,  saat  öyle  sıradan  bir  saat  değil.  Daha önceden kendime verdiğim  sözleri  tutacak  adam mıyım  sanki  ben.  Her  şey  lafta  kalıyor. Baksana  adam  darda  kalmış  gel de iyilik  etme.

-İnsanlık öldü mü beyefendi kalsın! Dedim.

-Adam asil birine benziyordu birazda buraların  yabancısı, kim bilir  ne  için  gelmişti.  Yanındaki  bayanda  oldukça  şık, birbirlerine  çok yakışmışlardı. Gecenin  bu  saatinde  binde  bir  insanların  işi  düşer  postaneye. Demek ki bunlarında  bir  sorunları  vardı. Yabancı:

-Olur mu efendim  saat kalsın, yarın bana havale para çıkaracaklar o zaman telefon ücretini  öder, saatimi de  alırım. Dedi. 

-Olur mu, olmaz mı.  derken  onların  samimi  davranışlarına  göre  bana  sonra  öderler  diye  saatini  almadım  adamın. Geçmiş gün konuşma ücretleri de üç milyon tuttu.  Hani  bana  ertesi  gün  ödeyeceklerdi. Bir gün,  iki gün, üç gün, beş gün, o da öyle  gitti  diye  düşündüm.

-A hhhh.! Ahmet  abii iyi  niyetimizden ! Hep  böyle  çok  paralarımız  gitti  hangi birisini  anlatayım ki.

Gene  bir gün  bayram  telaşımız  vardı. Ankara’ya gideceğim. Bütün yazıhaneleri  gezdim o  gün için  bilet  bulamadım  çaresizim. Postacılık yaptığım kazadan tayinim Ankara’ya çıktı, orada çalışıyorum. O gün gitmem lazım ki ertesi gün mesaim  var yetişeyim. Birazda ne bileyim  bize  idare  taktı bir  pundumuzu  yakalasınlar ki  bizi  gene  başka  bir  yere  sürsünler. Zaten  Ankara’ya  sürgün  gittik. Okullar  tatile  girmiş,  ertesi  gün bayram. Başka  zaman  her gün  Ankara’ya  boş  giden  otobüslerin o gün  akşam gece  yirmi dörde  kadar  bütün  biletleri  satılmış.  Öyle  yer ayırtma  falan da  yok. Bütün  biletler  birkaç  gün  öncesinden  satılmış. Çaresizim  Ankara istikametinde  yolda  duruyorum  hangi  araba  geçerse  geçsin  el  kaldırıyorum. Belki  biri  içlerinden  acırda  şu  garibanı da  alalım  der. Derken  aradan  epey  bir  zaman  geçti. Hani  umudun  kesildiği  yerde  yeni  umutlar  doğar.  Son  model  güzel  bir  araba  önümde  durdu.

-Nereye?  Dedi  şoför.

-Ankara!  Dedim. 

-Hadi  atla  bende  Ankara’ya  gidiyorum! Dedi. Büyük  bir  sevinçle  bindim arabaya, keyfime diyecek  yoktu. Daha önceden benim gibi bekleyenler beklemekten usanmışlar dağılmışlardı. Hani ne derler bekleyen derviş muradına  ermiş  diye.  Ankara’ya  doğru  epey  bir yol aldık.

-Nasılsınız  iyi misiniz? Dedi. 

-İyiyim  beyim! Dedim. Fazlada  bir şey  konuşmadık. Yolda  benzin  istasyonunda  durdu. İstasyondaki  kafede  yemek  yiyeceğini  söyledi.  Beni de  davet  etti. Benimde üzerimde fazla  para  yok;

-Sağ olun, teşekkür  ederim  benim  karnım  tok. Dedim. Esasında açlıkta  hissediyorum. İsmini bilmediğim bey ısrarla:

-Olmaz! Dedi  beni kolumdan  tutarak.  Lütfen  bir  yemeğimiz  nasip  olsun  daha  Ankara’ya  kadar  yol  arkadaşlığımız  sürecek  sizinle! Dedi.  Bende ister istemez  adamla    kafeye  gittim, bir  güzel  doyurdum   karnımı. Kendisi  ne  yediyse bana da onu  ısmarladı.   Hayatta  ne iyi  insanlar  varmış  demek. Ben  ne  büyük  yanılgı  içindeymişim  meğer, herkese  iyilik  yapmayacağım  bundan  sonra  derken.  Bak  hiç  tanımadığın  biri çıkıyor  karşına, sana  yemek  ısmarlıyor. Oradaki  garsonlardan  gördüğümüz  iltifatlardan dolayı adamın  tanınmış  birisi  olduğunu  anlamak  için  falcı olmaya  gerek  yoktu. Masaya  oturduk  lokanta  sahibinden  garsonlara  kadar  hepside:

- Hoş geldiniz  beyim! Dediler  adamın  halını  hatırını  sordular.  Beraber  yemeğimizi yedik,  ardından  çay  getirdiler  çayımızı içtik  arabasına  benzinini  aldı. Benzincide  bekleyen ve  Ankara’ya  gidecek  başkalarını da  aldı  arabaya. Hepside:

-Allah  razı  olsun. Diyordu  binenlerin. Çünkü  bütün  otobüsler  dolu  geçiyor  binmek  isteyenlerden  ancak üç kişiyi  alabilmişti  arabasına. İçimden: “Hayır  yapmayı çok  seviyor  bu  adam  Allah  böyle  adamları  başımızdan  eksik  etmesin”  dedim.  Araba  Ankara’ya  doğru  hareket  etti.  Ben  yemek için  teşekkür  ettim.  O:  

-Lütfen  efendim  ne gereği  var  teşekkürün. Size ne yapsam hakkınızı  ödeyemem!  dedi. 

-Estağfurullah efendim  ne  hakkım  var ki ödeyemeyeceksiniz  baksanıza  herkese  karşı  insanlığınızı gösteriyorsunuz. Dedim.  O

-Benim  yapım  böyle  ne  yapayım. Dedi. Ben  hep  kendi  kafamdan  şimdi  benden  ödeyemeyeceğim  para  istese  diye   düşünürken,  Şoföre:

-Önce  konuşalım  sonra  kavga  etmeye  gerek kalmasın. Ne  vereceğiz beyim Ankara’ya  kadar? Dedim.

-Bir  şey  vermen  gerekmez! Dedi.   

-Olur mu  canım. Şimdi  senden  alsak  herkesten de  almamız  lazım. Hiç  birinizden  beş kuruş  almayacağım.  Zaten  Ankara’ya  gitmek  zorundayım. Hep  beraber  konuşarak  gitmişiz  çok mu?  Dedi. Böyle  konuşurken  Dikmene  gelmişiz  farkında  değilim. Diğer  binenler  indiler  arabadan  baş başa  kalmıştık.  Artık  bundan  sonrasını  ben  eve  kadar  gidebilirdim.

-Bende  bir  kenarda  ineyim. Dedim. O:

-Nereye  gideceksin?  dedi. Bende:

-Abidinpaşa. Dedim. Sonra  adam  gazladı  doğru  Abidinpaşa.  Ben  içimden  “iyiliğin  bu  kadarı da  olmaz.  Ben  olsam  aynı  şeyi  yapmam  elin  tanımadığı  birine. Bu  devirde  gardaş  gardaşa  yapmaz  bu  adamın  yaptığını”  diye  düşünürken  Abidinpaşaya  gelmişiz.  Ben:

-Aha  şurada ineyim. Dedikçe  O:

-Sen  evini  tarif  et  hele,  buraya  kadar  getirmişiz  ben  seni  evine  bırakmadan  gider miyim  hiç? Dedi. Evin  önüne  geldiğimizde:

Bu  seferde  ben  seni  bırakmam  tövbeler  olsun.  Acı  bir  kahvemizi  içmeden  gitmek  olmaz! Dedim. O:

- Peki  öyle  olsun  hadi içelim! Dedi.  Dairenin zilini  çaldım hanım  bizi  kapıda  karşıladı.

-Hanım  misafirimiz var, bu  bey  beni  kazadan Ankara’ya  kadar  getirdi. Allah  razı olsun.  Bize  bir  yol yorgunluğu  kahvesi  yap ta  kendimize  gelelim”  dedim.  Kahvelerimizi  içtik  ismini  bilmediğim  şahıs:

-Sen  Ali  Fazıl  Bozdağ  değimlisin? Dedi.  Bende biraz hayret kesilerek:

-Evet! Dedim.

-Beni  tanımadın mı? Dedi. Bende:

-Yook!  Dedim.

-Hele  bi dikkatli  bak! Dedi.

-Valla  tanıyamadım  beyim! Dedim.

-Ben  Hamdi  Gül,  Hani  beş  sene  önce bir  akşam  gece  saat  on ikiyi  geçmişti. Postaneden  İstanbul’u aramam  gerekiyordu.  Üzerimde de saatimden başka beş kuruş  param  yoktu. Telefon  ederken ödemem  gereken  paraya  karşılık  paramın  olmadığını  söyleyip saati rehin  bırakmak  istemiştim de  sen:

- Olmaz  efendim  ben  kendimden  ödeyim  siz   bana   elinize  geçince  ödersiniz! Demiştiniz. O  günün  parasıyla  tutan  üç  milyonluk  borcumu da   5  milyon  olarak  ödemek  istiyorum”  Dediğinde  ancak  olayı  hatırlamıştım.

-Olur mu  Hamdi  bey! Kesinlikle  almam! Dedim.  Alırsın, almazsın derken 5 milyonu  komedinin üzerine   bıraktı  ve  başladı  o günün   akşamından  sonrasını  anlatmaya. 

-Ben fabrikatörüm. O gün  geceyi arabada  geceledik.  Ertesi  gün İstanbul’dan  gelen  havaleyi  aldıktan  sonra  postaneden   seni  aradım.  Senin   nöbetinin bitip  gittiğini  söylediler. Postanedeki  arkadaşlarından  hiç biri   sana  ulaşamayacaklarını  söylediler. O  akşamki  olayda  Kayseri’den  kazanıza  gelirken  bir benzin istasyonunda yankesicilere  cüzdanımı  çaldırdım.  İçinde  paralarım  dövizlerim,  kimliklerim  vardı. Hepsi  gitti. Yanımdaki bayan  kız  arkadaşımda da  aksine  para  yoktu. İstanbul’a  telefon edecek kadar  bile  üstelik.  İstanbul’dan  havale geldiği zaman  ödeyeceğiz  dememe  rağmen  otelin  kabul  etmemesinden dolayı  geceyi  arabada  geçirdik. Sana karşı borcumdan dolayı vicdanen çok  rahatsızdım. Bir tesadüf eseri siz karşıma çıktınız.  Önce uzaktan tereddüt ettim. Yakınınıza  geldiğimde  artık  siz  olduğunuzdan  kesinlikle  emindim.  Size karşı  borcumu ödeyebileceğim bir  fırsat  çıkmıştı önüme. Senin Ankara’ya gitmende  ayrıca  memnun  etti  beni.   Bakalım  ne  zamana  kadar  sürecek  beni  tanımaman  diye  özellikle  bekledim. Dedi 

Beni  evime  kadar  getirmesi    bulması  karşısında  ne  kadar   memnun olduğumu     anlatıp  evden  yolcularken böyle  dürüst   insanlarda  varmış  demekten  kendimi  alamadım.

Hala  kendisiyle  haberleşiriz. Şimdi  artık  fikrimi  değiştirmiştim  sen  iyilik  yap ta   varsın  el  alem kendi  kötülükleriyle  baş başa  kalsın. Çünkü  kötülük  yapmanın vicdani  huzursuzluğu  insanı  yer  bitirir.  

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 08

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

ŞÖFÖR HİKAYELERİ  "RÖTGENCİ"  

23-3-2003

Zengin bir ailenin iki çocuğundan biriydi Mahmut. Yeni yetmelerin ilk sevgililerini  bir  baykuş  çığlığında gecenin  tatlı  hatıralarını yaşatmışsa  kim unutabilir  o  ilk  aşkını. Geleceğe boş bakan gözlerle ufukta, bir çizgi gibi yakaladığı hayali mutluluğu, yaşanmamış  hayata  dair heyecanı kimi yerde  bir  acı  anı  gibi saklıyordu içinde. O içindeki ütopik  sevgilisini de hiçbir  an  aklından  çıkaramazdı. Bir gizli hastalığın  oluşmasının  baş mimarıydı çevresindeki  arkadaşları. Böyle  bir  başı boşlukta   kendisine  kimsede  söz  geçiremezdi.  Anasının sözünden çıkmayan bir babası vardı. Arkadaşları  Mahmut’la babasının arasını açmayı çok severlerdi.  Mahmut’un  babası  bir sefarette çalışıyordu. Şoförler uzaktan Mahmut’un babasını  gördüklerinde’ sabah, sabah  gene ev(ossuruk)havalandırmaya gidiyor’ derlerdi.  Süleyman  amca iş dönüşünde oğlu  Mahmut’u   sorarsa şayet,  duraktakiler:

”Oooo  Süleyman   amca o şimdi kim bilir nerede içiyordur, bir iki iş aldı mı   Mahmut  için yeter,  aslan gibi arkasında sen varsın “ derlerdi . Süleyman  içinden kızdığını belli etmeden başını sağa, sola sallayıp o kızgınlıkla eve gittiğinde, ‘oğlunu koruduğu   için’ karısı  Hamiyet hanımla da münakaşa ederdi.

Mahmut’un  taksicilik yaptığı senelerde Gaziosmanpaşa’ya  ‘yes’ mahallesi derlerdi. Adım başı Amerikalılar  otururdu  o muhitte. O muhitte  çalışan hizmetçilerin hepside İngilizce konuşur olmuştu. Dinamik  ve genç  görüntüleriyle  kendilerini naza çekerler, yeri geldiğinde  sosyetenin  büyük ve  seçkin  isimlerinin  katıldığı   kokteyllerde  vazife  alırlar, konukların  pembe  halılar  üzerinden  yürüyerek  girdikleri  mekanda    kokteylin  mönüsündeki   uzak doğuya  ait  yiyecekleri  çaktırmadan tadarlardı.  Şoförlerinin de tavladıkları birçok güzel hizmetçiler vardı. Sevgilisi olan  şoförlere Amerikan içkisi  ve  sigarası  getirirlerdi. Türk ailelerinin çocukları  onların çöplüğüne atılan oyuncaklarla sevinir, Amerikalıların  işe yaramayan okunmuş kitaplarını almak için çoğu kez çocuklar kavga yaparlardı. Hatta çöplükler bile paylaşılmıştı. Hiç kimse kendi evine yakın çöplükleri başkalarına  karıştırtmazlardı. Taksi müşterilerinin çoğu Amerikalılardı. Çoğu kez sent verirlerdi, dolar verirlerdi.

Süleyman amca  Mahmut’u  çok okusun istemişti  ama  olmadı. Oğlunun ısrarı üzerine 1958 model bir pontiyac otomobil almıştı. Ama Allah’ı var   Mahmut  arabasına çok iyi bakardı. Süleyman amca miras zenginiydi,  oldukça  mülayim bir yapısı  vardı.  Mahmut babasını parmaklarının ucunda  oynatsa da yeni alınan  otomobilden  dolayı bir baba  baskısı  altına  girmişti. Baba  baskısından bıktığı içinde  için  takside  hep gece çalışmayı  seviyordu. Gündüz  taksisini  bir şoföre veriyor   gecede kendisi kullanıyordu. Tabi   babası gece yorgun, argın oğlunu  takip edecek değil ya. Mahmut’ta  istediği  gibi  hareket  ediyordu.   

Mahmut  gece bir iş alsın, dönüşünü muhakkak  herhangi  bir evin ışık yanan  penceresinden bakıp evin içersini röntgenler, geçte olsa öyle durağa gelirdi. Gözlerden de ırak olduğu için  Süleyman  amca da oğlunu  dürüst çalışıyor bilirdi. Gene bir gün  iş dönüşü durağa gelirken bir binanın  en üst katındaki  odalardan birinin penceresinden odanın  lambasının yandığını görür. Gecenin  saat ikisinde ışığın yanması  Mahmut’u  heyecanlandırır. Öyle ya  insanlar bir şey yapmasalar ışık boşu boşuna yanmaz ki. Arabasını görünmeyecek bir şekilde zulaya  çeker. Dairenin yanan penceresinin tam karşısı  hizasına  gelen servi  ağacının gövdesine  tırmanmaya başlar. En üst katın ışığından başka binada hiçbir ışık yanmamaktadır. Bitişikteki kabası bitmiş  inşaatın bekçisi bile çoktan uyumuştu. Gece karanlığındaki sessizlikte kendi soluk alışının sesini  ve birde ara sıra  bastığında kırılan dalların çıtırtılarını duymaktaydı.

Röntgencilik sanki  Mahmut’un  ikinci mesleğiydi. Başka ağaçlara tırmanmak kolaydı ama böyle ulu bir servi ağacına  ilk defa tırmanacaktı. Tehlikeli bile olsa bir şey görme heyecanı, içindeki korkuyu bastırıyordu. Ağacın gövdesinden çıkan dallar oldukça kırılgan ve narindi. Çoğu kez tuttuğu dal elinde kalmakta, kırılan dalların çıkıntıları zorda olsa ayaklarına basamak  oluyordu. Dördüncü katın hizasına vardığında, Gördüğü manzara muhteşemdi. erotizmin  kuşatmasından  kurtulamayan  bir  bayan git  gide ufalan   hafifleyen  giysilerin  darlığından hap solmuş    uzuvlarının  dışarıya  fırlayacakmış  gibi  taşmaları  karşısında  kendini  zaptedemeyen  eşinin hırslı sarmaş  dolaşın da  sonsuz  bir  haz  yaşıyordu. Biraz  cilveli  nazlı  ve  çekingen  davranışları adeta  eşini  çıldırtıyordu. Sevdiği  bir çiçeğin ilk  tomurcuğunu  verdiği  bir andı  sanki karşısındaki  eşine karşı  duruşu. Sanki  orijinal  lezzetle  eşine  sunulmuş bir  aşk  tanrıçası  gibi  hissediyordu kendini bayan.

Mahmut’un  bastığı çatal dal  arasında sıkışan    ayaklarının yorgunluğu  bir acıyla kendisini uyarır.   Ayağını   dinlendirme  ihtiyacını  hisseder.  Diğer  ayağını  bastığı  çatal  arasına koymak  için  yorgun  ayağını  kaldırdığında bütün yükü diğer ayağına verdiğinden,  gövdesinin ağırlığını çekemeyen dal kırılır Mahmut hızla aşağı doğru  düşmeye başlar. İşte ne olduysa bu düşüşte olmuştu. Kurtulmak için her tuttuğu dal  elinde kalmaktadır.  Gövdesinin ağırlığını taşıyamayan  dallar  kırılıyor ,  Mahmut’un  düşüşünü  yavaşlatıyor ama engelleyemiyordu.

Genç evliler  duydukları  gürültü  üzerine, üzerlerine sardıkları bir çarşafla  yatak odalarının balkonuna açılan kapıdan balkona çıktıklarında  birisinin ağaçtan düştüğünü görmüşlerdi. Kendilerinin  röntgenlendiklerini   bilmediklerinden, hırsız zannedip, gece karanlığında, avazlarının çıktıkları kadar “hırsız kaçıyor, kimsecikler yok mu? aşağıda hırsız var.” diye birkaç  sefer bağırdılar. Gece karanlıkta  yankılanan  sesi kimin duyduklarını bilemediler  ama  kavak ağacının dibinde acıdan kıvranan birinin  siluetini belli, belirsiz gördüler.  Giyinik vaziyette olmadıklarından bağırmaktan da  öte bir şey yapamadılar.

Mahmut  korkunun verdiği paniklemeyle düştüğü yerden kalkıp üstünü  silker. Yırtılan üstünü başını gözü görmez,  çeşitli yerlerine batan dalların sıyrık ve kanatmalarındaki acıyı bile hissetmez. Bitişik inşaatın  tahta perdelerine tırmanır  kendini  inşaatın bahçesine atar. Yeter ki röntgenlediği binanın bahçesinde olmasın, yeter ki orada yakalanmasın. Ama şanssızlıklar  Mahmut’u orada da rahat bırakmayacaktır. Atladığı yeri görmez gece vakti. Oysa atladığı  yer bir kireç kuyusudur. İnşaat için açılmış ve söndürülmüş kireçle dolu bir yer.  Üzeri kaymak bağlamış ve derinlere doğru git gide katılaşan kirecin içersine neredeyse dizkapaklarına kadar gömülmüştür.

Gece geç saatlerde kadının çığlıklarını duyan bekçide uyanmış, kum yığınlarının ardındaki kireç kuyusundaki   Mahmut’u görmüştür bir karartı halinde. Mahmut’un yanına kadar gelen bekçi elinde koca bir kalasla, Mahmut’un  karşısına dikilip ,“hadi bakalım buradan nereye kaçacaksın” der.  Mahmut  bekçiye “Yav arkadaş beni tanımadın mı?.  Ben  pontiyacın sahibi  Mahmut.  Hani seni iş dönüşü yolda, belde alırım ya.  Hatırlamadın mı.?   Süleyman’ın  oğlu   Mahmut’um “deyince  bekçi elindeki kalası bırakıp el fenerini   Mahmut’un yüzüne tutar ve  ancak  Mahmut’u tanır. Mahmut’a:

”Yav  Mahmut  abi senin ne işin var burada”   deyip  Mahmut’u ellerinden tutarak  çeker, çıkartır kuyudan. 

Mahmut  bazı geceler  bira alır, bekçinin yanına uğrar beraber bira içerlerdi.  Mahmut’un tavladığı Amerikalıların yanında çalışan    bayan arkadaşına  beraber  kalsınlar diye  kendi  yerini  vermişti birkaç kez bekçi.  Onun için Mahmut  abisini çok severdi.

 Başına böyle haller de geldiğinde elbette ki yardımcı da olacaktı. Mahmut  çoğu kez  kimi akşam rakı, kimi akşam bira alıp, bekçiyle içtiklerinde  bekçiyi konuşturur,  hangi dairede kim oturuyor, hangi dairede yollu var,  hangi si güzel, iş verir  bekçiyi konuşturup dinlerdi.  Mahmut  ne zamandır o daireyi göz hapsine almıştı . Her gecede   aynı dairenin ışığı yanmaz ya, ama gözetlediği dairenin ışıkları her gece yanıyordu. İşte  Mahmut’u  gözetlemeye çeken nedenlerin başında da bu merakı vardı.

Kuyudan diz kapaklarına kadar kirece batmış bir vaziyette çıkan  Mahmut’un  üzerine  tazyikli hortumla su tutan bekçi  tahta perdedeki aralıktan bitişik binanın aydınlatma  ışıklarının yandığını ve kapıdan iki kişinin düşen ağacın altına kadar gelip  yere serilmiş servi dallarını ve yapraklarını bir birlerine  gösterip, biraz duyulacak bir sesle,”İşte hırsızın  çıktığı ağaç, bitişik inşaata bir soralım bakalım” dediklerinde  bekçi  Mahmut’a:  “aman abi hemen  saklan” deyip   Mahmutu   inşaattaki kendi odasına göndermişti.

Bitişik binadan gelen iki kişi bekçiye bir gürültü duyup duymadığını sorduklarında bekçi de  gürültü duyup onun üzerine uyandığını söyler. Guya hırsızı kovalamıştır ama yakalayamamıştır. Gelenler tatmin olduklarından  bekçiye teşekkür edip oradan ayrılırlar.

Mahmut  bekçiden aldığı pantolonu giyer  ve  açık bir büfeden aldığı rakıyı bekçiyle beraber içmeye koyulurlar. Mahmut bekçinin ısrarı üzerine olayı anlatır. İşte bu korku üzerine  Mahmut  bir daha  röntgencilik yapmayacağına dair bekçinin yanında kendi kendine söz verir. Yaptığı  işin  kötü  olduğunu  acı  bir  deneyle kendiside  anlamıştır.  Mahmut  bu sözü acaba ne kadar tutacaktı. Sabah bekçiden aldığı kıyafetlerle eve gittiğinde babası çoktan işine gitmişti. Yırtılmış gömlek ve pantolonlarının eksikliğini  bir hayli anası babası sordu ama   Mahmut  bir sır  gibi   ölene kadar kimseye söylemedi. 

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 09

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

SOSYETE  KAZIM

Mutluluk  arayanların  üzerlerinde durdukları  konuların başında  günler  gelir. Bu günlerde eşini mutlu  edebilmenin çarelerini arar  kocalar. Anneler gününde Kendi annesinin  gönlünü  alamayan koca , sırf  eşi memnun olsun diye  kayın validesini  düşünür gibi  görünmek  zorunda  hisseder kendisini. Kayınpederini kaybetmiş  bir damat , ilaçlar sayesinde 70 yaş sınırının çok   daha  altında  görünen  kayınvalidesine  telefon ederek

“Annecim Anneler Günün kutlu olsun” der. Yokluk sınırının içindeki  vatanım insanı  kendisini  ilgilendiren  günleri  işte  bu nedenlerden dolayı kaçırmaz.

            Memleketimizdeki insan manzaralarını incelediğimizde ; acısı bol bir muıtluluk tablosu çıkar karşımıza.  Açlık sınırında yaşayan  ve  gelirleri  asgari ücretin de  altında  bulunan  vatanım  insanı  mutluluğu  televizyon izlemekte  bulur.

            Satılmış 37  ekran televizyonunun karşısına kurulmuş haberleri izlerken , ‘Anneler Gününün’ kullanıldığını işittiğinde

“Yav garı,  bah bu gün  analar  günüymüş, oda neyse. Her zaman  bir gün çıkarıyolar besbelli” der.Hemen kanal değiştirerek , koca şiddetine maruz kalmış bir kadının  gözyaşları içersinde  ağza  alınmayacak kelimelerle kocasına  hakaret  etmesini  gördüğünde

 “aha  bizim  ganal burası” der. Açlık sınırında  yaşayan  Satılmış gibiler şiddeti, itilip kakılmışlığı, mutluluk sınırları içersinde  göredursun biz  bir de   mutluluğu  yakalamış  mutlu  azınlıktan  bahsedelim  birazda. Onlar kocalarını mutlu  etmek için  sürpriz olsun  diye  doğum  günü  pastasından dansöz  çıkaranlardır. Üzüntüleri günün  birinde buluşlarında  tıkanıp kalmalarıdır. Ne yapsınlarda  kocalarını  mutlu  etsinler…

            Binlerce  çarpan kalbin, binlerce  alınan nefesin ücra ve  kuytu bir köşesinden, çılgınca  dans edenleri  seyreder Kazım. Kendi kafasından Lailada   çılgınca  dans edenlerden  nasıl bir kazanç kapısı  çıkarırım diye  düşünür.. Bunlar geç vakit  evlerine varacaklar. Kiminin  ertesi gün  daveti,  kiminin yakın bir zamanda düğünü  nişanı  vardır.

            Kafasından o an  düşündüğü ile ilgili olarak  yapacağı işin tutacağını bilen sosyete  Kazım para harcamada  sınır tanımayan hanımların imdadına yetişir.. Şayet çiftler  evleneceklerse, gazete sütunlarına ‘sosyete Kazımın’ buluşları ile  geçmeleri  lazım. Kimi  evlilerin nikahını helikopterde kıydırır, kimininkini  denizde, sandalda. Örneğin birisinden hoşlanmıyorsanız seçeceğiniz hediyede , Kazım  yardımcınızdır. Kimine  akrep aldırır  kimine  fare  maskotu, kimine  ayıpladığınız bir koku.

            Hediye  paketleri açıldığında  kiminde  mutluluk  gülücükleri  belirirken  kiminde  korku  çığlıkları.

            Mutluluk hiçbir  zaman bekleyerek kişinin  ayağına  gelmez. Mademki  mutluluk  sizin  ayağınıza  gelmiyor  o halde  sen mutluluğun  ayağına  git. Onun için nemi yapacaksın ? Kazıma  müracaat edeceksiniz, Kazıma.

            İşte  bizim komik ve espiri  anlayışı sınırsız  Kazım kardeşimizin karşısına  gelip de  bir parti, bir davet, nişan, düğün herhangi bir  etkinlik, bir akşam yemeği gibi aklınıza gelen veya  gelmeyen kutlamalarda yardımcınızdır. Öyle çılgınlıklar düşünen  kişilerde  işin parasal yönünde  pek fazla  durmazlar.

            Mesela otobüsteniz, Kazım en önden herkesi görecek bir seviyeden hayırlı yolculuklar diler. Gurupla  samimiyet duygularını pekiştirir. Ve  arkasından her yolculuklarında  söylediği 

“Erkekler uzun yaşamak istiyorlarsa kendilerinden genç bir kadınla, Mutlu  bir evlilik  istiyorlarsa  kendilerinden yaşlı  bir kadınla  evlenmelidirler” (Pery W.Buffinton) sözünü  yüksek  sesle  söyleyip  herkesten alkış almasını  bilir.

            İşte sosyete Kazım dünyanın çeşitli yerlerini dolaşmış en çok heyecan yaşanılan yerde  Türkiye.  Düşünün  bir kere  tam doğum  gününüzde  Galata  kulesindesiniz. Sinagok’ta  bir patlama  oluyor.Sizin  partinizdeki  gezinizden onlarca  kişi  koşar  adımlarla  kaçışırken peşinizdeki  sosyete habercilerinin  flaşları patlıyor. Gazetelerdesiniz. Örneğin  bir gün  deprem oluyor, dörtlük  bir sarsıntı  geçirdiniz.  Bu rahat  sizde  ve konuklarınızda  7.7 lik bir heyecan yaratır.  Kazım  gene  iş başındaysa  gene  gazetelerin  sosyete sayfalarındadır. Korkunun kimyasına  karışmış  aşkların  gölgesinde  bir gece  geçiren  misafirlerinizi  ertesi gün  bir Kapadokya  gezisine rahatça ikna  edebilirsiniz.

            Kazımın bir başka  ustalığı da  Bulunduğu ortama  göre  Türkçesini  ayarlar. Kimi  davetlerde  Türkçesini  İngilizciye  kaçan bir  lehçeyle  anlatır  kimi  davetlerde  Almanca. Biz işte o zaman  davetlerdeki  yabancı misafirler arasında  İngilizler mi  ağırlıkta  yoksa  Almanlar mı   hemen söyleriz. Bay Kazım için  Türkiye’de keşfedilmemiş bir köşe yok. Meryem Anadan, Antalya’daki  Düden Şelalesine, Trabzon’daki  yayla  şenliklerine  kadar   ilginç kutlamalarda  ilginç mekanları hemen bulur..Onun için yurdun  ve  dünyanın  muhtelif yerlerinden de  davetler  alır. Onun  dağarcığındaki  kelimeler  ve  anlatım  teknikleri çok farklıdır. Seçkin yabancı misafirleri  ağırlaması  bazı yabancı dillerde tarzancadır.  Herkes kahkahadan kırılır. Kendilerini  renkli  bir  sosyal hayatın içinde  bulanlar buradaki  arkadaşlıklarından dolayı birbirlerini yakınen tanımış olurlar..Birde bakarsınız  bu gezinin sonunda  evlenmeye  karar vermişler..

Tiyatro ,müzik, veya şiir grupları içersindeki  bir etkinliğe katılmışsanız şayet sizin güzelliğinize beste  yapacak kişiler çıkıverir karşınıza.

            Kazımın partisini  renkli bulanlar “Binlerce  partiye  gittim bu kadar  insanlar için şaşırtıcı  olanı yok” derler..Herkes bir şeye  hayret eder partide  muhakkak. Belirli  bir refah seviyesinde yaşayan azınlığın  gardorabında hapis kalmış giysiler  gibi hissederler kendilerini,  Kazımın partisine katılmayanlar.

            Bir defa  Kazım herkesin  rüyasını  keşfeder. Dört kez bıçak altına yatmış ve  sonra bu benim yüzüm  değil diye  estetik  ameliyattan feryat eden bayan G.Y yi  yatıştırır  ve  kendisinin de  avantasını  alacağı  estetik doktoruna  havale ederek  hayır dualarını alır. Onun için insanların rüyalarını  gerçeğe  dönüştürmesini  sağlar. İnsanların  zihinlerindeki  rekleri,  burunlarına  gelen kokuları  anlar. Gözlerindeki ışığın  güneş mi,ay mı olduğunu  bilir. Daveti veren kişinin  süslenmesine ,  hazırlanmasına  yardımcı oluyor diye  beylerinin de Kazım  pek bir hoşlarına  gider.

            Kazım  bir gün gök kuşağının  altında  bir davet yapacağım  demişti. Yağmur yağdığı  zaman en güzel gök kuşağı  nerede oluşur diye  kafasından düşünüp keşfettiği  bir mekanda .Metorolijiyi  dinleyip yağmurun yağacağı  bir günü  tespit  etmiş  ve o gün  hemen ‘Mutlu çiftler yemeği’ adı  altında bir  gezi düzenlemişti.  Hem güneşli,  hem yağmurlu  bir ortam olacak. Böyle  bir ortam  ancak  baharda  olabilirdi. Üzerlerinde de  gök kuşağı  oluşacaktı  üstelik. Etrafı hırçın dağlarla  çevrilmiş küçücük  bir dağ lokantasının  taraçasındaki  o muhteşem  günü  kimse unutamamıştı..Geziye katılan bayanlardan  şık kostümler içindeki  kusursuz fiziklerinin  nimetlerini  toplayabilmek için,   bekar zamparaların zuladan kendilerine  bakmalarında  bir sakınca  görmeyenler ve hatta  buna  fırsat verenler  gezinin  en renkli  simalarıydı. Saçlarından tırnaklarına kadar süzülüşlerinin  farkında olmasını isterlerdi  bayanlar  erkeklerin. Çokları pahalı markaların  koleksiyonlarını  üzerlerinde  toplamanın  avantajlarını  bile kullanıyorlardı.

            İnsanları şok  etmek Kazımın işiydi. Kazıma  sorsanız:  “bir programınız  var mı?” diye o:  “Benim  deliliklerimin programı olmaz   her zaman her yerde  her şey  olabilir” derdi.  Herkes  Kazım için. “Kazımın  yapacağı her türlü  sürprize  hazırlıklı  olun”  derlerdi.

Havuz kenarında  masalara kurulmuş  davetliler  bir  ağustos  sıcağında   “ah şu  havuza  girsek te  bir  serinlesek”  demeye  fırsat kalmadan  birde bakarsınız  bir itfaiyenin hortumundan  sular  gökten yağmur gibi  inivermiş başınıza  sizin kalbinizi okumuşcasına.  Kalbinizin fırtınalarından dağılan yağmur bulutlarını  keşfeder ön sezileriyle. Hayatınızın  gerçeklerini  yüzünüze karşı  söyleyerek  herkese pes  dedirtir.

            İşte  mutlu  azınlığımızın  kendisini, hayatın acı gerçekleri  arasına  duvar çekerek  soyutlamalarının  örneklerini  görmüyor muyuz yaşamımızda. Memleketimin mutlu  azınlığından mutluluk manzaraları  sunduk. Kim bilir yaşam yelpazemizin  grafiğinde   yüzde kaçlık bir  açı ile  göstereceğiz böyle  mutluluk  tablolarını.

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 10

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

11

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

DEMOKRASİYE  GEÇİŞ SANCILARI

1951 Seçimlerinin ardından demokrat  partinin iş başına gelmesiyle birlikte  Devletçilikten  Özel  sektöre  kayış  başlamış, Amerikan  yardımlarıyla ülkemizde  sanayice  ilerlemenin  önüne  geçilmiş, daha fazla  hürriyet, daha  fazla  demokrasi  adı  altında  dinci  kesime yönelik  özgürlük  ve  demokrasi  gelmiş  ve  bu  gelişmeye  engel  olacak  kavramlar  laiklik  başta  olmak  üzere  budanmış  yabancıların  daha  fazla  söz  sahibi  olmaları  açısından  devlete  ait  neler  varsa  satılmış, Cumhuriyete  karşı  ‘İkinci  Cumhuriyetçiler’  çıkarak Atatürk ilkelerinin önüne  geçilmiştir.12  eylülle  birlikte  1980  öncesi sağ  sol  çatışmalarıyla birbirine  kırdırılan  gençlik, kendilerinin kullanıldıklarını  anladıklarında  artık  kendileri  için  vakit  çok  geçti. Sermaye 1970 öncesi bilinçsizliklerinin ve tecrübesizliklerinin zararlarını gördüklerinden sermayeye karşı çıkan sol örgütlenmenin karşısında ülkücü gençliği kullanmış,  1980 ihtilaline kadar gençlerin birbirlerini yok etmelerinde kapitalizm sistemli olarak oldukça güçlenmiş, buna karşın işçi köylü, memur kesimi de kendi davalarının takipçileri olmak açısından bir  sınıf  oluşturmuşlardır.  Yani  emekçi kesimi de  birçok  yandaşını yitirmesine rağmen  güçlenmişlerdir. Tabiî ki  bu  kamplara  ayrılmayı da  beraberinde  getirmiştir.

            Düşünün  bir kere 27 mayıs  ihtilali  olmuş,  devrimci  bir  anayasa  kabul  edilmiş.(BU  anayasa ki  halkın,  yani  toplum kesimlerinin  düşüncelerinin  önünde  bir anayasa)Gençler  emperyalizme karşı yürüyerek İstanbul’da  6.  filoyu  defol  git diye karşılamışlar. Deniz  Gezmiş  ve  arkadaşları  devrimin bir  kıvılcımı  olmuş,  ama  ne yazık ki  faşizmin  gücü bu  üç  fidanını   asmakla  kurtulacaklarını  sanmışlar,  Deniz  gezmiş  ve  arkadaşları idam  edilmiş    12  eylüle  böyle  gelinmiştir.

            Siyasiler  mecliste  reisicumhurunu  seçememiş,  sağ  sol  karmaşası  mecliste de  devam  etmiş,  halkın   12  eylülü  bir  kurtuluş  olarak  görmesine kadar  müdahalesini özellikle  sürdüren  ordu  12  Eylüle  gelindiğinde  darbe  yaparak  yönetime  el  koymuştur.

 Oysa  gençlerimiz  12  eylülle birlikte  faili meçhullerle ve  işkencedeki  ölümlerle  bir  girdabın  içine  sokulmuş  Hapishaneler   sağcı  ve  solcu  gençlerle  doldurulmuştur. İşte  bütün  bu  olaylarda  Türkiye  başta  Amerika  olmak  üzere  harici  güçlerle  hep  dışarıdan  yönetilmişlerdir.Barış  gönüllüleri  denmiş memleketimiz  karış  karış  gezilmiş,  köylümüzün  yani  halkımızın  örf  ve  adetlerinden  inanışlarına,  kimliklerinden  milliyetçilik duygularına,  dil  ve  lehçelerinden   siyasi  görüşlerine   kadar  Amerikan  casusları(Barış  Gönüllüleri) tarafından öğrenilmiş  öğrenilen  bilgilere  göre  Türkiye’nin  haritaları  çıkarılmış  ve bu  konular karşısında aleyhimize  geliştirilecek  stratejiler  oluşturulmuş  ve  bu  oluşturulan  stratejileri  savunan  kendi  gençlerimiz  Amerika da  burslu  olarak  okutulmuş  ve  Türkiye’ye  gelip  belirli  kilit  noktalarına  atandıklarında  Amerikan  siyasetini  savunmuşlardır.

            Türkiye üzerindeki emellerinin koruyucuları ve kollayıcıları olarak Avrupa ülkeleri de tabiî ki boş durmamışlardır. Demokrasimizin önündeki engellerin kaldırılması da Avrupa Birliği standartlarına uygun olarak ele alınmış Avrupa birliğine alınmayacağını bilmemize rağmen halkımızda bir Avrupa birliğine girme rüyaları yaratılmış,  serbest dolaşım,  bol para kazanmak gibi halkımızın özlemleri hep canlı tutulmuş ve AB ye üye olmak iktidarlarda oy potansiyelini artırma konusunda bir işlev haline gelmiştir.

            Türkiye’nin 1996 yılından itibaren gümrük birliğine girmesiyle Avrupa’daki ve dünyadaki gelişmiş ülkeler düzeyinde olmayan sanayimiz bu ülkelerle rekabet edemez düzeyde olduğundan ülkemizde birçok fabrika kendisine çekidüzen verip Avrupa’yla uyum sağlarken birçok küçük işletmelerde kapanmıştır. Tarımın ve sanayin devlet tarafından korunamaması sebebiyle ülkemiz yabancıların açık pazarı haline gelmiş kendi çiftçisini destekleyen ülkeler, ülkemize ucuz pirinç, buğday, mercimek ve her türlü bakliyat ürünlerini satmışlar. Emeğinin karşılığını alamayıp zarar eden köylümüz  ürün  ekmekten  vazgeçmiş  kendi  kendimize  yeterli  olan  bir  ülke pozisyonundan  tarımda da   dışa  bağımlı  bir  ülke  haline  getirilmiştir.  Tabiî ki  sanayimizde de  öyle.  Birçok fabrikalarımız  kapanmış,  teknolojik  yeniliklerle  donatılamayan  ve  devletin  arpalıkları  pozisyonunda  bulunan ve  sürekli  zarar  eden  eskimiş  teknolojilerimizle çalışan fabrikalarımız   Avrupa’ya  ayak  uyduramadığından  özelleştirilerek  teker  teker  elimizden  çıkarılmıştır. Artık  Avrupa’nın  işçisini,  çiftçisini  besleyen  sömürge  bir  ülke  konumuna  getirildik. Kendimizle  barışık  bir  toplumken  PKK nın dış  güçlerce  beslenip desteklenmesi  ve  ve  ülkemize  karşı zararlı  yayınlarda  bulunulmasına  göz  yumulması  karşısında  ülkemizdeki  ayrılıkçı  grupların  milli  duyguları,  kimlik  tartışmaları  yaratılarak  infial  noktalarına  kadar  getirilmiş,  en  ufak  olaylarda meydanlara  çıkarak yakıp  yıkmaya  ve  öldürmeye  yönelik  gösterilere  kadar  iş  vardırılmıştır.

            Sorunlarımız  birikerek  gelmiş  hiçbirisi  çözüme  kavuşturulmamış  bir  dağ  gibi  önümüzdedir. Ermeni  meselesinden,  Kıbrıs  meselesine, Kürt  sorunundan  doğalgaz  sorununa, dil  sorunundan, kriz  sorununa, işsizlik  sorunundan  eğitim  sağlık  yani  aklınıza  ne  gelirse bütün  sorunlara  kadar. Bütün  bu sorunlarla   başa  çıkmak  için  devletin  emniyet  güçleri  ile  halk  karşı  karşıya  getirilmiş  ve  devlet  kendi  bünyesinde  kendine  bağlı  birde  Gladyo   oluşturmuş ve  bu oluşumda  Susurluktaki Mercedes  kazasıyla ortaya  çıkmıştır.

Ülkemizin çok  değerli yazarları,  profesörleri, aydınları faili meçhul  suikastlarla  öldürülmüş  hiçbirisi aydınlatılamamıştır. Bu  işleri  halledemeyen  siyasetin elinden  kuvvet  kullanarak olayları  bastırmanın  ötesinde bir  iş  gelmemiştir. Dışarıdan  yönetilmenin neticesi Tarımı, sanayisi  ve  ekonomisi  çökmüş  bir  Türkiye’nin Özelleştirerek  ayakta  kalacağını  sananlar  yanıldıklarını  dışarıya  satacakları  bir şey  kalmadığı  zaman  anlayacaklardır. Şimdi  artık  taviz  verilerek işleri  yürütüyoruz. .  Tabiî ki   buda satılmadık kalan  fabrika  varsa satarak, Kürtçe  tv kanalları  açarak,  buzdolabı  çamaşır  makinesi  ve  gıda  maddeleri  dağıtarak, topraklarımızı  ve  yer altı  zenginliklerimizi  satarak, İMF den borç  para  alarak  ayakta  kalmaya  çalışılmaktadır.  İşte  29  mart  seçimleri   yapılmış  baştaki  iktidar  kan  kaybetse de  ne  değişmiştir. Halkımız  layık  olduğu  veçhile yönetilmeye  devam  edilecektir. 

            Yeni  Amerikan  başkanı Obama  geldi  20 milyar  dolar olarak  İMF nin  vereceği  kredi   ne  gibi  tavizler  verildi de    İMF nin  45  milyar  dolar  gibi  yüksek  bir  meblağa  ulaştırılmıştır. Acaba bu  tavizler  içinde Ermenistan’la  sınır açılırsa, Kıbrıs’ta  Rumlara  taviz  verilirse, Irakta  Kürtlere  tavizler  verilirse gibi   koşullar  ileri  sürülmüş müdür diye  insan  kendi  kendine  sormaktan da  kendini  alamıyor.

            Daha  bu gelişimin  içersine  Ergenekon’u dahil  etmedik. Oysa  Ergenekon  başlı  başına  işlenecek, ele  alınacak  bir  sorunlar  yumağıdır.

Çok partili  rejimmiş  gibi  görünse de  demokrasinin oturmayışı, seçim  sistemindeki  çarpıklık,  1950 sonrası olguyu  aynen  getirmiş,  2008  ler de 1950 leri  yaşar konumuna  gelmişiz. Tabiî ki  şu  anda Demokrat  Partinin iktidardan  uzaklaştırıldığı  ihtilaller  geleneği   ortadan kalktığı  için 2011 senesine  kadar  baskıcı ve  sindirici  ortama yokluk , yoksulluk  ve İşsizliği de  dahil  ettiğimizde  acaba demokrasiye   nasıl  ulaşırız.  İşte 45 milyar dolarlık  İMF  yardım  burada  imdada  yetişecek  gibi  gözüküyor.  Acaba bu  yardımlar  beş yüz milyar  doları  geçen  devletin  borcunu  daha da  yükselteceğinden daha  fazla  dış  borç  daha  fazla  dışa  bağımlılık  değimli?

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 12

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

HAYATA  DÖNÜŞ   (erken  teşhis)

Sırtımdaki,  göksümdeki  ve zaman  zaman  vücudumu  tümden  saran  ağrılarından  şikayet ettiğimde  eşim:

“ Hayatım  kaç defa  diyorum  sana  bir  dipten  doruğa  muayene  ol. Bak hastanede  çalışan komşumuzun  bir  tanıdık  doktoru  var, önce  muayenehanesine  gideceğiz,  sonrada  o  bize  bir  yol  gösterir,  gerekirse  bir  Check-up   yaptırırız. Muhakkak  bir  şey  var ki  sende  her gün  şikayetçisin  kendinden.“  Dediğinde ben hep  “haklısın  hayatım”  derdim de  bir  türlü  teşebbüse  geçmezdik.

 Tabiî ki  rahatsızdım  ağrıdan  sızıdan yana  ama  direniyordum  doktora  gitmeye. Nasıl  olduysa ağrılarımın  arttığı  bir  gün Hanımın da  ağrılardan şikayeti geldi  aklıma  ikimizde bir  muayene  olalım dedim. İşyerinden  telefon  ederek bir  randevu  aldım  doktordan.  Ertesi  gün  Fikret  beyin  muayene hane sine eşimle beraber giderek  vizite  ücretini yatırdım. Benim  göksümü, nefes  alışverişimi,  sırtımı  dinledi. Uzun  tetkiklerden  sonra  kartvizitinin  arkasına  imzasını  atarak “yarın  erkenden  hastaneye  gel,  kapıdan  kartımı  gösterdiğinde  direk içeri  girersin”  dedi. Tabi  eşimi de aynı  şekilde  muayene  ederek  aynı  şeyleri  eşime de  söyledi  ona da  bir kart yazarak  verdi. 

Ertesi  gün  bizde  öyle  yaptık.  Sabah  hastanenin  içi  ana  baba  günüydü. Onları  yararak  geçerken  arkamızdan  konuşuyorlardı.

“İşte  gene  özelciler geldi,  bunların  paraları  var  kuyruk  beklemezler ki.  Hele  bizim  gibi  geceden kalkıp ta  sıramı  alacaklar  sanki.”

Duymazlıktan  gelmek  zorundaydık.  Adamlar  haksızda  sayılmazdı  ama  ne yapacaksın  sağlık  sorunu  bu. Halimize  şükrettik. Zaten  şükürcü  bir  millet  değilmiyiz. Bir trfik kazası olsa,     bir uçak  düşse  çok  şükür, içinde  biz  yokuz  demezmiyiz. Ya  sel felaketinde,  depremde  kendilerine  zarar  gelmeyenler  şükretmezler mi. Bizde para ile  muayyene olacak  durumda  olduğumuza  şükrettik.  Oysa  çokları  doktora  gitmeyi  gerektirmeyecek  derecede  sağlıklarının yerinde  olduklarına şükrediyorlardı.   Ya birde  muayene  olacak  paramız  olmasaydı ?

Her  şeye  para  bulunuyordu da  şu  sağlığa  para  bulamıyordu halk.   Bulsa da  halkın    önceliği  sağlık  değildi ki.  Yakacak,  giyecek  ve  en  önemlisi  gıda. İşte  en  son  kertesine  getirmişler  hastalıklarını. Artık  doktora  gelmekten  başka  çare  bulamamış  insanların  yığılmalarıydı  hastanedeki  kalabalık. 

Kapıdaki  görevlilere doktorun  arkası  imzalı kartvizitini  gösterince  hiç  bekletmeden 

“ikinci kat  109 numara”  dedi  görevli. İkinci kat 109 numaraya  çıktığımda doktorun  bulunduğu  oda  kapısının  karşısındaki  görevli bayana doktorun  yazılı kartvizitini gösterdim “içerdekiler  çıksınlar  hemen  sizi  alacağım”  dedi.   Eşimin ve benim  sağlık karnesini alarak kaydını  yaptı. İçerden  çıkan  hastadan  sonra  muayene  olmak için  eşim  girdi  içeri.  Doktor  hiç muayene  etmeden  bir  kağıt  üzerinde  işaretlenmiş  liseyi  eşime    verdi. Sonra  ben  girdim benim  elime de bir  işaretlenmiş  tahlil kağıdı  verdi

“işaretli  tahlilleri  yap getir,  gittiğin  yerlerde kartımı  göster sıra  beklemezsin”  dedi.  Sistemin  çarkı  böyle  işliyordu  demek. Her  gittiğimiz  yerde hiç  beklemedik,  kan tahlilinde,  idrarda. 

Hele  kandan  bir  sürü tahliller  yaptılar.  Eşimle  beraber  hepsinin  neticelerini  aldık  doktora  verdik. İçerde  bir  başkası  daha  vardı. Sanıyorum  doktorun  tanıdığı  biri. Çenesi  düşük  bir  insan. Doktor sanki  onu  dinlemiyordu. Elinde   siyah  bir  çanta, içersinde  bir  sürü  ilaç  numuneleri  var.   İlaçlarla ilgili  bilgi  alışverişinden  başka bir şey  değildi  adamın  yaptığı.  Kim bilir hangi  fabrikanın ilaç pazarlamacısıydı.  Biz se  doktorun  tahlil  sonuçlarını söylemesini  bekliyorduk. Hele  adam  bir  konuşmasını  kesse  sıra  bize  gelecekti.

O  çenesi  düşük  adam  işi  bittiği  halde  çıkıp  gideceğine,  eşimle  beraber  doktorun  söylediğini   dinlemez mi.  Doktor  tekrar  tekrar  tahlil  sonuçlarına  baktı,  kafasını  salladı.  Ters  giden  bir şeyler  vardı galiba. Gözlerini  benden kaçırarak  eşime  bir şeyler  diyordu ki  eşim  benim kolumdan  tutup;

“Güven   sen  biraz dışarı da  bekle    benim  doktorla  bir  özel  görüşmem  olacak”  dedi.  Ben  dışarıda  beklerken  O geveze  adamında sesinin  yükseldiğini  duydum içerden. Durmadan  konuştular konuştular ama  konuşan  hep o  geveze  adamdı.  Ama  tam  anlayamıyordum konuşulanları. Sonra  o geveze adam  kapıdan  çıktı bana  dönerek “hücre çoğalmasıymış,  geçmiş olsun  iyi huyluysa korkulacak  bir şey  yok”  dedi. Adam  söyledi  söylemesine  ama benim kendisine  birşeyler  sormamı  beklemeden  çekip    gitti.  Bir  ara  peşinden koşturayım  dedim  vazgeçtim.  Doktor eşime  içerde  tedavi şekillerini  izah  etmiş,  ayrıca  başka  ülkelerde  tedavi  görebileceğini  söylemiş.  Hiç  konuşmadan  geldik  eve. Ben istiyorum ki  kendi birşeyler söylesin. ‘Korkulacak  bir şey  yok’  desin,  geveze  adamın  söylediği gibi. Ama  ne  gezer  eşimde  çıt yok.   

  Eve geldiğimizde birazda  yüzü  ağlamaklı:

“hücre  çoğalmasıymış,  kansermiş yani”  dedi.  Ben  oturduğum  koltuktan  fırlamıştım  sanki. Ellerimle  yüzümü kapatıp 

“Aman Allah’ım  buda mı  gelecekti  başıma”  dedim. Yalnız  hücre çoğalmasını  bir şeye  benzetememiştim  adam  söylediğinde.

Eşimin gözyaşlarına karışmış sözleri  düştü  üst  üste dudaklarından. Lavanta  kokan  çarşafları  serilmiş yatak  odasının  kapısında  durmuş,  içeriye  bakıyordu öylece.   Bir  dil  sürçmesi  onu  ele  verdi. ‘Hücre  çoğalmasıymış tan sonra kansermiş’  demesi. Şimdi  benimde   bildiğimi  bilmesinden  biraz  rahatlamıştı. Oysa nasıl  söyleyebilirim kinin  hesaplarını  yapmıştı  yol  boyu.  Tedavimdeki uzun  sürecin   ruhunda yaratacağı    karmaşadaki davranış  bozukluklarını  algılıyordum  eşimin.

Benim hastalığımı  duyduğunda  çoktan iç  dünyası  yıkılmıştı. Ben yatak odası kapısından içeri  girdiğimde  eşimde  arkamdaydı. Yatağın  bir  köşesine  usulca  oturdum. Eşimde yanıma  oturdu. Şimdi  az da  olsa  kendisine  gelmişti. Doğal  davranışların  kimyasındaki  sükuneti  yaratan  neydi. Sanki  hastanedeki  korku  ve  telaş  gitmişti  şimdi. Benim  kıyametler  koparacağımı, hayatı  hem kendisine  hem de  kendime  zehir  edeceğimi  düşünüyordu.

Kendisini  hiç de ilgilendirmeyen  bir  konuda doktorun  anlattıklarını  duyan  bir yabancı,  bana  patavatsızca 

“ Hücre  çoğalmasıymış demek ”   dediğinde   benim  dünyam zaten kararmıştı. Demek  benim  hastalığımı  duyduğunda  o  şarlatan içerde bağırmıştı  “çaresiz  bir  hastalık” diye.  O münasebetsiz adam  ne  münasebetle  benim hastalığım  hakkında  patavatsızca  konuşmuştu.  “Beyefendi  seni  ilgilendirmez bilmediğin  şeylere  lütfen karışma”  diye  eşimin   sinirlenip  bağırdığını duymuştum  kapıdan.  Sanki  ona  denmiyormuş  gibi   yüzü  kızarmayan  adam   büsbütün  moralimi  bozmuştu  dışarıya  çıkıp  ayrıca  bana hücre  çoğalmasıymış  diye   söylediğinde. Güya  ben  duymayacaktım. Yüzsüzlerin  yüzlü  çıkmalarını  düşünmek  insanı  üzmez mi.  Adam  sanki uyuşturucu bağımlısı gibi  söze  karşılık  verme  bağımlısı  içinde  görüyor kendisini  ve  durmadan  konuşuyordu. Zaten  içerde  doktoru  yüceltecek  konuşmalar  yaptığında   doktorun da  sesi  çıkmadan  propogandist  beyi  dinliyordu.

“Sağlık bu  hanımefendi. Eşiniz için   doktor  beyin  dediği  ülkeye  giderseniz  tedavi için  kesin  çözüm  bulunur.” dediğinde eşimin  iyice  dolduğunun  farkındaydım. Adam  durmadan  konuşuyor  benim  sağlığım  üzerine  çözümler  üretiyordu. Eşimde  artık  adamın  konuşmalarına  daha  fazla  tahammül  edememiş demekki.

“Beyefendi   Her  şeyde  tüketim  toplumu  olmuş  çıkmışız.  Şimdide  olur  olmaz  söz  tüketiyoruz,   ses tüketiyoruz,  onur  tüketiyoruz,  en  güzel  değerlerimizi  tüketiyoruz. Sevdiklerimizi  ve  kendimizi  tüketiyoruz, onun  için  siz  burada boşuna  sesinizi  tüketmeyin” dedikten  sonra  adam  doktorun  odasından  çıkmak  zorunda  kalmıştı. Üstelik  bana da  hastalığımı  söyleyerek uzaklaştı. 

Eşimin  doktorun  yanından  çıktığında  benim  değil de  sanki   onun teselliye  ihtiyacı  vardı.  Birazda onun için  kendimle  ilgili  bir  şey  sormamıştım  eve  gelene  kadar. Adamın  boş  yere  gevezelik etmesini unutamamıştım “neden  doktorun  söylemesi  gerekeni o adi adam  söyledi” diye  eşimin  saçlarını okşayarak  yanaklarından  öpmüştüm .

“Seni seviyorum  hayatım.  Hastalığım  unutmaki  her şeyin  sonu  değil” dedim.  Eşimi kendi  hastalığımın vahim  düşüncesinden uzaklaştırmak için   bir  savaş veriyordum  sanki.

Sanki  her tarafa  savrulmuş  başıboş  dönen  gezegenler   gibiydi  kafamdakiler. Şimdi  yatağa  uzandık   birbirimize  sarılıp çaresizlik içinde  ağlaşıyorduk.  Karı koca ortak  bir  sessizliğin içindeydik.  Hareketlerimizin  devinimleri sıfıra  inmiş  bir  pelte  gibi  yatağın  üzerine  serilip  öylece  bırakmıştı  bizi. 

Yaşlı  ve  şeker  hastası olan  anneme  ve  hele  bana  çok  düşkün   kalp hastası olan  babama  nasıl diyecektim. 

“Çocuklarıma  nasıl  söylerim”. Şimdi kendi  içimizdeki  boşlukta kendimizi mahkum  etmiş,  bir çıkış noktası  arıyorduk. Ben  ne  yapmıştım da  tanrı  çaresiz  bir  hastalığın eline   bırakmıştı  beni. Çevremdeki  en  yakınlarıma  söyleyerek,  düşüncelerimi  kemiren  olumsuzluklar  paylaşıldığında  yerine olumlu söylenecek her  söz belki  bana ilaç olurdu.  Şu anda  çaresizliğin  şokundaydık.  Vurgun  yemiştik.

“Hastane  kapılarındaki  çare bulunacak dertler içindeki   çaresizlikler zincirinin  bir  halkası da   bendim” diye  düşündüm. Ama şimdi  eşimin  ne  düşündüğünü  sezebiliyordum. Benim dalgın  bakışlarımdan  kendimi  uyandırarak  eşime

“Kiradaki  dairemizi  sattığımızda  Amerika’da  tedavisi  olabilir diyorsundur” değilmi?

“Tamam    düşündüğün   gibi  düşünüyorum  bende” dedi.  O da  anladığımı  anlamış  olacak ki 

“onu  sonra  konuşuruz”  dedi.  Ertesi  sabah, geçirdiğimiz  tedirgin  bir  geceden  sonra  tekrar  hastanedeydik.  Oğluma  ve  iki kızıma  üstü kapalıda  olsa  durumu  anlattığımda

“anne  annenizle,  dedenize  söylemeyin  sakın”  diye de  tembih  ettim. Büyük kızım

“hastaneye  bende  geleceğim  baba”  seni  yalnız  bırakamam”  dedi. Ufak kızımla oğlum yaşlı dedesi ve  anneannelerinin yanlarında kaldılar.  Sekseninin  üzerinde   insanlar,  onlarında bakıma  ihtiyaçları  var  nede  olsa. Büyük kentlerdeki  bir  başka  endişede  hızla  artan  kapkaç olayları. Eşim  bizimle  beraber  gelen büyük kızımıza  hastaneye  gidene kadar  tembih üzerine  tembih etti. Aman  çantana  dikkat  et  sanki  bizim  kıza  söylenmemiş. Eşim eczaneden  ilaç  almak  için  yanımızdan  ayrıldığında, kızımda  benim kan verirken çıkardığım  paltomu  koluna  asıyor. Hemşireler  kan alma  işini tamamlayıp ta    ben tekrar   paltomu  kızımdan  aldığımda bakmış ki  kızım  kolunda  çantası  yok. İki  tane  kesilmiş deri  sap  sallanıyor  kolunda  kızımın. Pes yani bu kadara da.  Anne  gelene kadar  sağa  sola  koşuşturdular  ama  nafile. Bu  ikinci  çarpılışı  kızımın. Bazen  insanlar hayatta  bedavadan yaşıyor.   Bana  “aman  olsun  canımıza  bir şey  gelmedi ya”  deyip  geçiştirdiler.  Ama    önemli olan benim  bir şeye  üzülmemem lazım. Hanım  ilaçlarla  geldikten sonra  tomografilerim  çekilecek  tabiki. Hadi   bu seferde  elektrikler  kesilmesin mi.  Yalnızca  kan tahlili  yaptırmış olduk  o gün. Akşam  evde çocuklar  “ Anne, babamı  Çine  götür. Türkiye den  kanser  hastaları  Çine  gidiyorlarmış ameliyat  olmak için. Kanser  turları  düzenleniyormuş. Herkes  gezi için umreye  gidiyor,  siz  sağlığınız  için  Çine  gitmişsiniz  çok mu”? diye  üsteleyince 

“haklısın  kızım”  dedim. Ama  doktorumuz   bendeki gelişmelerden  çok umutlu,  sanıyorum  sizlerin  sevgisi  ve  benim  stresten uzak  durarak  hiçbir şeyi  dert  edinmemem  kurtaracak  beni  bu dertten” Oysa  her şeyimiz  problem. Birçok  şeyi  bana  aksettirmediklerinizi biliyorum. Ne şehit  ailelerinin dramını,  nede  Cumhuriyet ilkelerinin  yavaş  yavaş  elden  gitmesini. Benim  bu konulardaki  hassasiyetim  kendi  canımdanda  önemli.

Eşim  hastalığım   devam  ederken,  sürekli  bu hastalıktan  tedavi  olanlardan  ne kullandıkları  ve  nelerden  çare  bulduklarını  hep  araştırmaktaydı. İçimde iyi olmama yönelik  büyük  bir inanç vardı. Artık eşimle   dağlardan ot  toplamaya gidiyorduk. İnternet ten   yeni  tedavi  sistemlerini  araştırıyorduk.  Çocuklarımın   benim yanımda     olmaları  bana destek  vermeleri  beni  hayata  bağlıyordu.  Bir  gün iliğimden  kan  aldılar  çok  büyük  bir  iğneydi.   Aman  Allahım  Birkaç  gün  sonra  gittiğimizde  hastalığımın  düzeldiği  yolundaki    doktorun  ifadesi   bana  dirençli  olmayı öğretmişti. 

“Sen  bunu  yenebilecek  güçtesin”  kanser ve karamsarlık arasında ilişki olduğunu ifade ederek   “Milattan sonra 2. yüzyılda melankolik insanların neşeli insanlara kıyasla kansere yakalanmaya daha yatkın oldukları anlaşılmıştı.18. ve 19. yüzyıllarda pek çok doktor , özellikle karamsar dediğimiz kişilerde kanserin, o kişinin yaşamındaki bir trajediden sonra oluştuğunu fark ettiler." dedi. " strese  verdiğimiz  tepki, stresin  kendisinden  daha  önemliydi.  

Uzun  tedavilerin  ardından ameliyata  hazırlandım. Radyoaktif  karantinalarda  kaldım.   Işın tedavileri,  atom kapsülü  haplar,  tekrar  tekrar  testler   tahliller, eşimin , çocuklarımın  ve  dostlarımın  beni  yalnız  bırakmayışları   beni  hayata  döndürdü  diyebilirim.

Şimdi  sağlığım  düzelmiş olarak , sanki hayata  yeniden  gelmişim  gibi  yaşamıma  sıfırdan  başladım. Sizde  benim yaptığımı  yapın.  Neticesini  değiştiremeyeceğiniz  hiçbir  olayda  üzülmeyeceksiniz.  Çünkü  üzülmeniz  hiçbir  şeyi  geri  getirmeyecektir.

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 13

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

İŞTE ÖYLE BİRİ

Önümüzde trafik lambaları kırmızı yanıyordu durduk. Sahipsiz şiirler gibi tedirgin birazdan bizi talan edecek bir fırtınanın içine düşeceğimizin farkında olmadan durduk.  Bir metre uzağımızda hemen solumuzda da ekip arabası her zaman durduğu yerde orta refüjde ki yerini almış bekliyordu. Bizi polis arabasına yabancı kılan bir şey mi vardı, bilemiyoruz.  

Eee e haliyle insan o saate yanı başında polis arabası ve biri içinde biride dışında olmak üzere iki polis memuru olduğunu görünce kendini güvende hissediyor sanmasına rağmen gene de bu saatte kalmanın tedirginliği var. En azından o geceye kadar öyle sanırdık. Daha birkaç  saniye  beklemiştik ki dilsiz ve sağır olan üstelik çirkin düşleri içinde saklı olmasına  rağmen  huzursuzca  şirretinin dışa vuruşuyla (o an numara yaptığını  anlayamadığımız)  bir simitçi  bozması polislerin olduğu taraftan  direksiyonda olan eşimin yanına doğru yaklaştı ve camı  tıklattı  sertçe, boş  meydanlara  sahip çıkan  birisinin  edasıyla, kirlilikten  keçe gibi olmuş  saçları ve uzun kirli tırnakları arasından tezgahındaki simidi işaret etti eliyle. Adamın simit satmak istediğini düşünen eşim: almayacağız dercesine iki eliyle ellerini yukarı kaldırarak işaret  etti. Simitçi kendisinin ne yapmak  istediğini  karşı tarafa  anlatamamanın  verdiği  sinirlilikle tezgahtaki  simidi  göstermeyi  bırakıp  biraz  üşüdüğünü  belirtmek için  kollarını  kendi iki  beline  dolayarak ve  aynı  zamanda  yüzünü  ekşiterek  üşüdüğünü  belirtmeye  çalıştığında  camı kapalı  otomobilin  içindeki  bayan kendisini kucaklanmak  gibi  bir  şeyin  yapacağını  anlayarak  eşinin  yanında  bu  nasıl  bir  küstahlık diye  düşündüğü   bir  sırada   adam  bu  defa  sigara  istediğini  belirtmek için  elini  sigara  içer  gibi  ağzına  götürdü. Eşim  yine  aynı  hareketle iki ellerini  yukarıya kaldırarak istemediğini  belirtti. ben  direksiyonun  başındayım bu  normal bir  insan  olmasa  gerek  baksana  laftan  anlamıyor, bunu  adam  değil yaratık olarak  belirtmek  gerekiyor. Sokak  aralarındaki  boş   asfalt  kenarlarını   park  alanları  olarak gören  sokak  eşkıyaları arabanızı  park  etmek  istediğinizde de  karşınıza  çıkıverirdi. Yaratık arabanın arkasına doğru ilerlerken işaret parmağını kaldırıp ben size şimdi  gösteririm  der gibi salladı,  önce  arabaya  tükürdü  ve  cama  bir  yumruk  attı. Gece geç saatte tüm  gürültüler uyumuş, etraftaki  sessizliği  yaratığın  yarattığı  gürültü  bozuyordu. Gene  bir takım  el ve kol hareketleri  yaptıktan  sonrada   bir  tekme attı  arabaya. Artık  bu kadar  hakareti  hazmedemeyen  eşim arabadan indi “ne yapıyorsun  sen”  diye  seslendi o: “he bebebe ha bübeee”  diye  bir takım  anlaşılmaz  kelimelerle  bağırıp ahrazlığın  verdiği  konuşamama hareketini el ve  kol  hareketlerine  döküp parr, parr deyip eşimin üzerine  doğru  giderken, eşim  derhal  yüzü bize  dönük olan polis  memuruna  doğru iki  adım  attı içindeki  korkusunu  ve  sessiz  çığlıklarını  duymayan polislerin karşısında  bir iki  dakikalık  duraksadı.  ‘Acaba  polisler  bir  şey  söylerler miydi kendisine’ diye  düşündü.   Sonrada  hiçbir şey  söylemeyen  polislere  karşı “görmüyor musunuz  adam  arabama  tükürüyor, tekmeliyor,  müdahale  etmeyecek misiniz? Bu arada ben arabanın içinden açık olan camdan  duyuyor ve  görüyorum olanı biteni. Sanki polis adamın yaptıklarını göz ardı edin, adamın  anlamsız  davranışlarına anlam katmayarak bırakın  öylece  bir mesele  çıkarmayın  def  olun  gidin  gibi  bir  hali  vardı.  Hani böyle bir durumda arabayı terk edip inmemek gerekir ya bende arabadan inmeden  ‘du  bakalım noolecek’ hikayesi  gibi düşünürken  adam  iki  eliyle  eşimi  itekledi. Böyle durumlarda  ben hala sabrımı sabırsızlığa  döndürmeden onların  amaçlarına  hizmet  etmemek için  arabada  beklemeyi  tercih  ediyordum.  Amaç zaten  arabadan herkesi indirmek  ve  ardından  soygunu  gerçekleştirmek gibi  bir bayat numaranın  içinde  olabilirler diye düşündüm. İlk olarak  polisin  tepkisi karşısında  şaşkına  döndük.

Hani Adana’da da asfaltın kenarına karısını yatırmış, elinde bıçakla karısını rasgele bıçaklayan bir caniyi polisler seyrediyordu,  adam yaklaşanlara bıçak sallayıp  “gelmeyin  keserim ha doğrarım sizi”  deyip herkesi  ve  bu  arada  polisleri de  korkutup  boyuna  karısına bıçak  saplıyordu ya işte oradaki polisten  farkı  yoktu  bu  polisinde. Demek ki  hepsine aman ha  vatandaşla  soyguncu  arasına  girip  canınızı  tehlikeye  atmayın mı  demişlerdi.

            Polis eşime “bak genç kardeşim çekip gitmezseniz adamın davranışları katlanarak büyür, sonra müdahale etsem ne olacak? Aydınlığa yol vermeyen kararlar verirse yetkililer,  herkes başka kulvarlarda koşarsa, suçlular salıverilip ikide bir  karşımıza çıkarsa, adamlar suç işlerken daha sonraki işleyeceği suçları da yedeğinde taşımaya devam ederse ben  ne  yapabilirim? Aha tutanak tuttum diyelim. Siz şikayetçi olacaksınız adamın  raporu  varsa  biz  bir gün nezarette yatırırız devlet adamı  alıp iki  gün  yemek yedirecek, barındıracak, savcılık  takipsizlik kararı verecek, sonra adam gene  buraya  gelecek. Biz burada sürekli görev yapıyoruz biz o zaman bu adama söz geçirebilir miyiz adam bizi de hiç saymaz.

Eşim:

“eee ne yapacağız o  zaman?”

            Polis “binin  arabanıza  gidin . Elde kaldıramazsın bunlara. Dalaşmaya gelmez. Bıçak  çıkarır saplar  maazallah.”

            Anlayamadığım  şu :

            Bu  dilsiz ve sağır  yaratık  yapacağını  yaptı ve  can kulağıyla  polisin  arkasından  uzanıp  muhabbeti  dinlemeye  koyuldu. Acaba polis yaratığın söyleyemediği yada rolü gereği dile getiremediği tehdidini bize iletmekle mi görevliydi.

            Polis:

            “Zaten  trafiği de  tıkıyorsunuz lütfen  aracınızı  çekiniz  ‘bu  arada  saat  gecenin  01 i  ve  bizden  başka  tek  araba  polisin  refüjdeki  arabasıydı’

            Eşim  hemen  arabaya  döndü ve  kıvrak  bir  manevrayla  arabamızı  polis otosunun  yanına  güzelce  yerleştirdi. Ve  yine  indi.  Bu  arada  dayanamayarak  bende  arabadan  indim. iki  araç  arasında  bizim hususi  aracımız  ve  polis  arabası  vardı, konuşmamız  kaldığı  yerden  devam  etmeye  başladı. Bu  arada  trafik polisi olan   ilerdeki  iki polis  memurunun  yanına  koşarak  gitti  yanına  bir  polis  memuru  daha  geldi.  Bildiğimiz düz  polis  bu. Düz polis diye bir şey  olur mu  demeyin oluyor  işte.

            2. polis kül rengi bakışlarının içersinden kolay baş edebileceklere çıkışmanın kendilerinde yarattığı rahatlıkla:

            “Ne yapıyorsunuz  siz?  dedi.  bizim  başka  bir şey  yapmadığımız  ortada  iken  bizim  yüreğimizdeki  diklenişin  yağmalandığını  hissetmek  ve  bizi kolayca  teslim  almak  veya, beynimizin  haksızlıklara  karşı  döşenmiş  mayınlarının tetikçisi  olabilirlerdi.  Bizim patlamamız, bizi  suçlu  konumuna  düşürecek  faktörlerin  başında  gelmekteydi.

 “Aracınızı buraya  koyamazsınız. Burası yaya  yolu . Ceza yazmak zorunda kalırım.” dedi.  polis  yapacağı  hamlesini  yapmıştı.

            İçimden ya sabır çektim  ve  

            “Polis bey  bir şey  yapmayacak mısınız? Bu şerefi olmayan yaratık görenlerde  acıtasyon  yaratıp  insanların  vicdanlarını  kendi  sistemiyle soyamaya gece  bu  yoldan  geçenlere  illallah dedirtmeye,   buralarda  dolanıp  huzur  kaçırmaya  devam mı  edecek?”

            İşte o an  yaratık her şeyi  duyuyor, anlıyor  ve  konuşamıyor  ama  üzerime  yürümeye  yelteniyor, bu  üzerime  yürümeye  yeltenmek için kendisinde  bulacağı  gücü polislerden  almış  olmalı ki böyle  bir  davranışın içine  girmişti . Hayatın  ve  sistemin  düzensizliğinden  vurgun  yemiş  biri  gibi hissettim  kendimi  geri  çekilerek  sendeledim. Yaratık elindeki  tezgahı havalandırdı. Şimdi  ben  biraz  daha  çileme  teslim  olmuş,  ateşe  dönüşmemiş  içimdeki  kıvılcımı tutuşturmak  üzereydim ki Eşim yaratığın  havalandırdığı tezgahını tuttu. Şimdi  donduruyorum  görüntüyü. Bir  tarafta tezgahtan  sakınmış  ama  karşı  bir  hamle  yapmak üzerek  kendi içindeki  öfkeleri  ateşleyecek birinin durumu,  diğer taraftan iki  trafik polisi, heyecanlı  gözlerle  bizi  seyrediyor ama  diğer taraf tanda   karşı  saldırıya  geçmiş  birinin  kendi  yüklerini  hafifletmenin  verdiği  rahatlıkla  gizliden  bir  oh  çekmeleri. Gene   sağır  dilsiz ama  her şeyi  duyan, polislerin  biz  bir şey  yapamayız  endişesinden  bir kat  daha  bizim karşımıza güçlenerek  çıkmış adeta  canavarlaşmış , bağırıp  çağırabilen  karşısındaki  suçsuzu  feveranlarıyla  suçlu düşürebilen, küfredebilen, bomboş  havaya  kalkmış  vurmaya duran   tezgahıyla  simitçi kılığına  girmiş sapık  bir yaratık. Geç  saatte  evine  giderken  kırmızı ışıkta  durma  gafletinde  bulunan  ve  simitçinin  tezgahını  tutmuş  eşim. Gözlerdeki  bu  enstantaneyi bizim  haricimizdekiler  başka  bir  çekimle  size  sunarlar  biliyorum.  

Ama biliyorum ki  manzaraya  sizde  hayret  etmişsinizdir. Şayet  sizde  bizim  anlattığımızın  dışında  bizimde  görmediğimiz  bir  görüntü  yakalamışsanız  biliniz ki   bu memlekette  şaşırma  yeteneğini  kaybedenlerdensiniz. Ben  hala  şaşkınlık  içindeyim ve  eşim  soruyor

            “ Polis bey şimdi  ben  bu  adamın  kafasını  kırsam  ne olur?

            Düz polis:

            “Sizi tutuklamak  zorunda  kalırım. Eğer  bu  adama  bir şey  yaparsanız  onu  adam yerine  koyarlar siz de  nezarette  kalırsınız  bu  gece.”

            “Peki  karşı koymazsak  bizim kafamızı kıracak? Bir zahmet o zaman bizi de adam yerine koyacak mısınız?”  diyorum. O kişi çekip  gidiyor.

            Düz polis

            “Ben  zaten  bir şey görmedim  arada çalılar  vardı .”

          Sonra bizde çekip gidiyoruz.   

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 14

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

15

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 16

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

VALLAHİ GAZETEDEN ESİNLENDİM GOMİSERİM

Necati ile Suzi  altı  senedir  arkadaştılar. Necati’nin sanal alemde bir çok kişilerle arkadaşlığı olmuş ama Suzi’de karar kılmıştı. Ekonominin rezil rüsva olduğu, insanların standartlarının oluşmadığı ve yarının ne olacağı korkusuyla yaşadığı, hele internet ortamının yaygınlaştığı bir ülkede kadınların ve erkeklerin arkadaşlıklar kurmaları oldukça kolaylaşıyordu. Herkesin ruhu satılığa çıkmış vaziyette. En azından kiralıktı sanki.

Suzi olgun bir yaşta olmasa da  'hiç bir erkeğin', sık sık ağlama krizlerine tutulan kadınların, eşini aldattığını düşünüp kendisinin de eşini aldatmaya mehilli kadınların yanına yaklaşmaz. Kendisine anlayış,  şefkat ve sevgi göstermeyen kadının yanına da gelmez. Suzi  işte erkeklerin  böyle davrandıklarının  bilincindeydi.

 Necati oldukça yufka yürekli ama bir o kadarda gözünü budaktan esirgemeyen bir tipti. Suzi’den duyduğu şefkati yakınlığı hiç kimseden duymamış ama Suzi’yle tanıştıktan sonra da Suzi’nin sanal alem arkadaşlıklarını yasaklamıştı. Nede olsa onunla evlenmese de hayatının sonuna kadar arkadaş kalacaklardı. Necati’nin işi gücü yoktu. Kafasından terlemeden nasıl para kazanılır, o işlerin planını yapar, çoğu zaman da enselenirdi.  Suç dosyası oldukça kabarık olsa da bu planla birçok kişinin canını yakacağını düşünüyordu.

Necati elindeki gazeteden bir haberi kız arkadaşına okuduğunda arkadaşı Suzi gülmekten kendini zor tuttu. Ama Suzi’ye gazeteden okuyarak esinlendiği ve yapmayı düşündüğü planı anlatıp ta:

-Var mısın?” Dediğinde Suzi:

-Tabiî ki varım hadi gidiyoruz! Diyerek çıktılar evden. Eryaman’da yeni bitmiş 14 katlı binalardan birinden karşılıklı daire kiraladılar. Suzi sürekli uğradığı bir internet kaffeden birbirinden süslü cümlelerle erkeklerin gönlünü çelecek, içlerinden birini seçip kendine aşık edecekti. Ama önce Necati’yle birlikte kendisine bir takma isim seçti. Tanıdığı arkadaşı olan bir bayan ismini kullanarak internetten bir erkekle samimiyet kurdu. Ev adresini vererek bir gün evine davet etti.  Tabi adam büyük bir sevinçle kızın evine gider bayan kapıyı açar:

-Kimi aradınız?” Der. Adam bayanın ismini söyler:

-Evet benim! Der bayan. Sonra adam:

-Efendim internette tanışmıştık ya! Dediğinde bayan:

-Ay canımmm! Hoş geldin buyur. Deyip adamı içeri alır. Adam Arzu dolu cümlelerle ağzınızın içindeki sözlerin iletişim için nasıl kolaylıklar sağlayacağını düşünüp kelimeleri özenle seçmek için duraksadığında bayan:

-Rahat olun lütfen. Çıkarın üstünüzdeki ceketinizi. Der. Adam heyecandan vurgulamada hatalar yapsa da peltek konuşmasını sağlayacak heyecanını yenmenin telaşını sessizce içinde taşıyordu. İnternetin kendisine bulduğu sanal sayesinde ilk defa bir kız arkadaşı olacaktı. Suzi adamın heyecanlı olduğunu anlayıp:

-İİnternetle bulduğunuz ilk arkadaşlığınız mı. Dediğinde adam kekelemeye devam edip dil sürçmesiyle evetle hayır arası mırıldanmalarla saçma sapan bir şeyler söylemişti farkında olmadan.

-Sizi seviyorum galiba. Bayan dedi.

-Beni sevdiğini söyledin gel şöyle yanıma. Dediğinde, daha adam yerinden kalkmamıştı ki dairenin giriş kapısı çoktan açılmış, arkası kapıya dönük internet çapkınının arkasında bir kişi belirmişti iri cüsseli. İşte o anda kadın sesini yükselterek.

-Vallahi suçum yok, zili çaldı içeriye zorla girdi. Terbiyesiz bu adam beni tedirgin ediyor. Diye bağırdı. Adam omzuna konmuş iki elin ağırlığını hissedip heyecanına karışan korkuyla birlikte sıçramak istemişti. Tabiî ki bu Suzi’nin sevgilisinden başkası değildi. Necati adamın gömleğinin iki yakasından tutup utanmıyor musun evli barklı kadını taciz etmeye? Necati sanki yardıma gelen apartman komşusuymuş gibi.

-Ham fendi şikâyetçi isen karakola götürelim. Görsün bir bayanı taciz etmek, zorla evine girmek nasılmış? Internet çapkını çoktan yalvarmaya başlamıştı bile.

-Vallahi bu adrese çağırdı hanım beni, yemin ediyorum abi. Dedikçe kadının sanki eşi varmış gibi gene yüksek sesle bağırarak.

-Ne olur komşum, kocam duymasın ikimizi de keser. Deyip sözünü bitirdiğinde, bu seferde sevgilisi ciddi tavırlarla:

-Hanım efendi anlıyorum sizi, ben şahidim. Baksanıza adam zorla girmiş durumda evinize. Diyerek kendisinde karşı koyacak direnci iyice kaybolmuş adama yüklenirler itham edici sözlerle. Necati çeker tabancasını.

-Komşumun namusu benden sorulur, bu iş burada böyle bitmez, sen hiç alakan olmayan bayanın evine zorla gir, kadını taciz et. En az 10 sene yersin. Ne diyorsun bacım! Dediğinde daha kadın her hangi bir şey söylemeden adam

-El aleme rezil olmayayım ne olur ben evli barklı biriyim, karım duyarsa mahvolurum ne gerekiyorsa yapayım bırakın beni! Demeye başlamıştı çoktan. Kadın:

-Yok öyle yağma, kolaylıkla kurtulacağını mı sanıyorsun? Der. Kadının komşusu Necati:

-Tutukluluk halin cabası. Mahkeme masrafların, manevi tazminat, dünyanın parasını ödersin kadın şikayetçi olsa. Bacım manevi yönden gerçi çok korkmuşa benziyorsun bir şeyler versin de adamı sal gitsin, bir daha da haneye tecavüze kalkışmasın! Der. Adam kadınla olan internet ortamını çoktan unutmuş, Necati’nin söylediğini tas dikleyerek:

-Bak arkadaş doğru söylüyor ne istersen vereyim! Der. Adam zaten internette ne iş yaptığını, arabasını, evini barkını, çocuklarına, sülalesine varıncaya kadar çok şeyini Suzi’ye  söylemişti. Adam oracıkta üzerinde olan iki bin lirayı verir, ayrıca beş bin liralık ta bir senet imzalar bir ay sonrası için.

İnternet çapkını evi terk ederken komşusu Necati bey adamın arkasından kapısı açık duran kendi evine girerken adama:

-Bir daha görmeyeyim seni buralarda haaa! Diyerek ayrıca  peşinden korku  salmıştı.

-Suzi perde aralığından adamın arabasına binişini seyredip adamın gittiğini gördükten sonra hemen karşı dairedeki sevgilisinin evine giderek Necati’nin hazırlamış olduğu şarabı kollarını birbirlerinin arasından geçirerek karşılıklı “şerefine” diye yudumladılar. Suzi bir elinde şarap kadehini tutarken diğer elinde de tebessümle bir haberi okuyordu. İnternetten tanıştığı bir adama başkasının ev adresini verdi. Adama:

-Kapıya geldiğinde beni cep  telefonumdan  ara. Dedi. Adam belirtilen adrese gelince telefon etti:

-Şimdi ne yapacağım? Diye bayanı aradı. Büyün:

-Ben içerdeyim kapının zilini çalmadan soyun bakalım! Der. Adam soyunur.

-Şimdi ne yapacağım? Dediğinde kız  arkadaşı:

-Zili çal beni karşında çıplak bulacaksın. Der. Adam heyecanla kapının zilini çalar. O da ne hiç tanımadıkları çıplak birisi evlerinin kapısını çalmış karşılarında duruyor.  Hemen adamı yakalamışlar polisi arayıp gelen polise teslim etmişler. Adam durumu izah etmiş kızın telefonunu vermiş ve kızı da yakalamışlar. İşte bu haber Necati’ye ilham kaynağı olmuş ilk işlerinde güzel para kazanmışlardı. İlk işlerinin alışkanlığıyla Necati sevgilisiyle beraber yapacakları ikinci işlerinin planı hazırlamıştı. Birkaç gün gezip eğlenmişler ve bir başka sevgili için Suzi çoktan internet kafenin yolunu tutmuştu.

Her defasında planları çok iyi işler. Son işinden sonra bir gün Necat’inin karşısına sıska birisi çıkar. Adam her ne kadar Suziye göre denk birisi ise de Necati’ye göre boy fakiriydi. Necati oldukça kendinden emin adamı korkutmuş iş pazarlık safhasına gelmişti. Necati iki ellerini ense köküne arkadan dayamış karşısındaki tuzağa düşmüş internet sevgilisi tacizciye yeni yeni hamleler yapıyordu ki arkadan bir el ustalıkla Necati’nin iki elini bileklerinden kavrayıp ters bir hareketle Necati’yi koltuğundan fırlatmış, bilekleri kırılacak derecede bükülmüş olan Necati yabancı biriyle yüz yüze gelmişti. Necati iki büklüm olup yabancının karşısında çapraz duran kollarını kurtarmaya çalışsa da nafile. Yabancı o esnada:  

-Söyle bakalım kaç kişinin parasını gasp ettiniz, bu size yakışır mı? Dediğinde Necati karşısındakinin sivil polis olduğunu geç de olsa anlamıştı. Sıska ve bücür sevgili adeta devleşmiş ve:

-Alın götürün bunları, baksana iki kişilik bir çete bunlar. Bir daha da masum insanların canlarını yakmazlar. Deyip dışarıda hazır bekleyen ekibe arkadaşıyla birlikte Necati’yi ve Suzi’yi teslim etmişlerdi. Polis otosunda giderlerken Komiser:

-Nerden geldi aklınıza böyle adam dolandırmak söyleyin bakıyım? Dediğinde  Necati  birazda kelepçenin sıktığı ellerini gevşetmek için  uğraşırken can havliyle:

-Vallahi gazeteden bir haberden esinlendim gomiserim! Komiser:

-Esinlendin demek ha! Bu ne biçim iştir Vallahi anlamıyorum! Der Komiser yanındaki arkadaşına. Çocuk Süpermen filmini seyreder esinlenip kendini bakondan aşağı atar. Vurdulu,  kırdılı filim izlerler öğrenciler birbirlerini bıçaklarlar, öldürürler. Filimden esinlendim derler.  Ahhh şu esinlenmelerden çok çekeceğimiz var. Necati hem komiseri çaktırmadan dinliyor, bir taraftan da:

-Vallahi gazeteden esinlendim gomiserim! Diyordu.

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 17

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

   18

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

İŞİNİ BİLEN MEMUR

Can Bey işini bilmeyen bir memur emeklisiydi. Nedense hep çevresinde işini bilmeyen memur emeklileri vardı.

Bu işini bilmeyen memur emeklileri bir kafede otururlar, akşama kadar oyun oynayıp zaman öldürürlerdi.

Kimi işini bilmeyen memur emeklileri de dernek ve vakıflarda fahri çalışırlar, işini bilenlere hizmet ederlerdi. Bu dernek ve vakıfların başındakiler derneğin kuruluşundan sonra ölene kadar başkan olarak kalırlar.

Günün birinde devletin başı; ‘benim memurum işini bilir’ diye bir laf etmiş, artık sen seyredeceksin memleketteki cümbüşü. Her köşe başındaki memurlardan işini bilenler hiç çalışmamaya başlamışlar.

Bir bankamatik memurları türemiş ki sormayın. Çokları kahve köşelerinde ‘al papazı ver kızı’ boyuna oyun oynuyorlar. Aybaşlarında hesaplarına yatırılan maaşlarını bankamatik kartlarıyla çekip işlerine bakıyorlarmış.

Memurlar çalışmıyorlarmış ama iş yerlerinde de işler öyle bir birikmeye başlamış ki; işini bilen, çalışmayan memurlar, mesaiye kalıp daha çok maaş alır olmuşlar. İş biriktikçe işini bilen memurlar daha çok çalışmamaya ama daha çok para kazanmaya başlamışlar.

Gerçi Can Bey, emekli olduktan sonra söylenmiş o laf ama işyerlerinde de; işini bilen memurlarla, işini bilmeyen memurlar kamplara ayrılmışlar. Çoğu kez işini bilen memurlar mesai saatlerinde hem vakit geçirebilecekleri, hem de iş bitirebilecekleri kahveleri mesken tutmaya başlamışlardı. Bu kahvelerde akşama kadar ‘okey’ ve ‘iskambil’ oynuyorlar, iş takipçileri geldiklerinde de üç aşağı beş yukarı anlaşıp iş bitiriyorlardı. Nede olsa devir iş bitirme devriydi. Memur olmayan kesimden yani esnaf kesiminden kişilerde bu kalabalığı görüp işsiz zannedip acırlardı.

Artık memur tayinlerinde herkes tanıdıklarını devreye sokup nerelerde daha iyi rüşvet çarkı dönüyorsa oraya tayinlerini yaptırıyorlardı. Bu rüşvet pazarlıklarını kaç kez Can beyde televizyon kanallarındaki gizli çekimlerde izlemişti ama ne yapabilirdi:

-Televizyonda gösterildi de ne oldu' dedi,  kendi kendine.

İşini bilen memurlar yayından sonra amirleri tarafından azarlanmışlar:

-Beceriksiz herifler! Böyle açıktan açığa iş bilinmez,  işini bileceen, bildiğini bildirmiyeceeen. Arkadaşlar ne demiş atalarımız, ‘iş bilenin, kılıç kuşananın’ ne gadar dooru bi söz.

Amirleri böyle derde, o işini bilmeyen bir amir midir? Toplanan 'cukkalar' amirleri de dahil olmak üzere hep beraber pay edilir. Zaten bir yerde baktın ki herkes işini biliyor, sen de bileceen. Fakat şu bizim Can hayatta işini bilemedi.

İşini bilemeden de emekli oldu. Şimdi iş bilenleri gördükçe:

-Ahh! Şu söz bizim zamanımızda söylenmiş olsaydı; bak ben neler yapardım bir görsünlerdi". Can hayatı boyunca sıkıntı içinde yaşadı. İşini bilen memurlara ‘Allah yürü ya kulum’ diyordu da, kulları yanlış anlayıp sanki; ‘yürüt ya kulum’ demiş gibi yürütüyorlardı. Can içinden:

-Sanki biz o Allah'ın kulu değil miyiz” diye geçirir, sonrada 'tövbe, tövbe' der, 'belki tanrı bizi sınıyor, belki de öbür dünyada işini bilen memur biz olacaaz.' Can kafasından bin bir türlü hesaplarla, doluya koyup almayan, boşa koyup dolmayan dertleri düşünüp, dalgın ve boş bakan gözlerle yürürken; asfaltın kenarlarındaki tretuvarın diplerinde birikmiş çöpleri,  kaldırım üzerlerindeki atıkları, tenekeden yapılmış faraşa süpüren bir çöpçü dikkatini çeker.

Kapalı otobüs durağındaki banka oturup, bir hayli çöpçüye bakar. 'İşini çok ciddi yapan, dalga geçmeyen birisi' olarak görür çöpçüyü. Her taraf pırıl pırıldır. ‘Nasıl olsa birisi görmez, şu gölgede biraz oturayım, dinleneyim’ demeden arı gibi çalışmaktadır adam. ‘Allah, Allah  bir yanlışlık  olmalı  bu işte’ der Can.

Can adamı 'işini bilmeyen' bir işli gibi düşünür:

-Devletin başının söylediği laflardan bu adamın haberi yok galiba” der. Can oturduğu yerden kalkıp üşenmeden yolun karşı tarafına geçer. Çöpçünün yanına kadar gidip:

-Selamünaleyküm, kolay gelsin hemşerim” der. Çöpçüde Tanrı selamıdır diyerek:

-Aleykümselâm” der. Can:

-Hemşerim çok çalışıyorsun, hoşuma gitti çalışman,  bende emekliyim. Bazen dikkat ederim şu belediye çalışanlarına, ufak bir işin başına sekiz on kişi toplanırlar, biri amele çavuşudur çalışmaz, biri çavuş yardımcısıdır çalışmaz, biri alır eline bir kürek; 'atayım mı, atmayayım mı' der gibi o kürek boş gelip gider. Biraz ciddi çalışan varsa oda muhakkak işe yeni girmiştir veya geçici işçidir ki daimi kadroya alınana kadar göz boyasın. Yani bir kişinin bir günde yapacağı işi, on kişi bir günde yapar, onu da ağzına yüzüne bulaştırırlar ama seni hiçte öyle görmedim” der çöpçüye. Çöpçü süpürgeye yaslanır, bir iki saniye soluklanıp:

-Abi beni bi belediyeye alsalar var ya sen o zaman gör beni, amirim söz verdi beni belediyeye alacak” Can çöpçüye:

-Aha çalışıyon ya, yaptığın iş belediye işi değil mi?"  çöpçü de:

-Belediye işi emme! Benim patronum Yaşar Göbekatar” der. İşsiz işli olan, çöpçüye Can merakla:

-Hele bi anlat bakayım yaptığın iş belediye işi ama işverenin belediye değil. Bu nasıl oluyor?”  İşsiz işli de başlar anlatmaya:

-İşini bilen; işli işsiz,  Yaşar Göbekatar'ı heç tanımazdım. Ben işi gücü olmayan serseri birisiydim. Para kazanmak,  bir iş yapmak istiyorum ama ne iş yapsam yaptırmıyorlardı bana. Simit satmak istedim, bütün köşe başlarını tutmuşlar nereye durduysam biri gelip; 'Hooop hemşerim hadi yaylan bakalım, bizim satışlarımıza mani oluyon' dediler. Simitçiliği bıraktım. Mısır sattım, kestane sattım, ama bunlar geçici mevsimlik işlerdi. Mısır, kestane bitti mi başka işlere yöneleceen muhakkak. Günlük harcamam kadar kazanamadığım zaman borçlanmak zorunda kalıyordum. Günlerden bir gün havada öyle bi soğuk ki, her taraf tabiri caizse buz kesiyo. Bir kahveye gittim, okey oynayan bi masanın yanına çektim sandalyeyi. Oturuyordum. Garson hemen elime bi  çay tutuşturmaz mı, almam diyemedim. Mecburen alacaan, alacaan emme çay içsem öğlen aç galacaam. Ekmek parasını çaya verdin mi, zor garın doyurmak. Ben böyle düşünüp, çayımı höpürdeterek içiyormuşum da haberim yok. Masada oyun oynuyanlar ben her höpürdettikçe  'yarasın'  derlermişte ben duymazmışım. Düşünürken de nasılda gendimden geçmişim demek ki. Adının sonradan Yaşar Göbekatar olduğunu öğrendiğim kişi taş oyununda kazanır. Şakur şukur bir gürültüdür gider:

-Hadi bakıyım ödeyin hesapları” der karşısındakilere. Bende bu arada çayımı bitirdim, ellerim titreyerek çay parasını verecektim ki, Yaşar Göbekatar:

-Yoo! Olmaz, valla olmaz hemşerim. Bana uğur getirdin sen. Senin hesabını öderler şimdi yenilenler” demez mi? Bende hiç farkında olmadan höpürdeterek içtiğim çayın parasını cebime koyarken, Yaşar Göbekatar:

-Yav hemşerim ne güzel içiyodun öyle çayı. Ne iş yapan sen” dedi. Bende:

-Heeç “ dedim. Oda:

-Ne demek heeç, yani bi işin yok mu? Bende:

-Yok “ dedim,ne iş olursa yaparım.

-Senin adın ne?

-Satılmış.

-İyi, benim adımda Yaşar Göbekatar.

-Abi senin anıyacaan adam biraz düşündü, düşündü demek ki burada çalıştırdığı bir işçi varmış onu çıkarmış, Yaşar Göbekatar:

-Bak Satılmış şimdi parasını azımsamıyacaan, sana bi mıntıka temizliği işi vereceem, her gün gösterdiğim yeri tertemiz, pırıl pırıl edeceen. Süpürüp temizliyeceen. Çevrede çer, çöp bişey kalmayacak. Kontrole geldiklerinde, tertemiz görecekler. Sana da gündelik bir milyon verecem. Yemen, içmen bana ait. Tabi bu başlangıç. Hayırlısıyla bi çalışmaya başla, daha sonra ben seni gadrolu işçi olarak belediyeye aldıracaam. Sonra zamanı gelince sende benim gibi olursun. O zaman daha da çok artar maaşın” dedi. Bende, sonradan gadrolu olacaam diye kabul ettim. İdare ediyok işte. Asgari ücret kadar olmasa da ne yapacan? Can:

-Peki, o Yaşar Göbekatar kim?

-Heeç! Oda belediyenin gadrolu bir çöpçüsü. Duyduğuma göre oda kendi müdüründen daha çok maaş alıyormuş. Belki yirmi, yirmi beş yıllık belediyedeymiş. O yüz milyon alıyosa aylık, bana veriyo otuz milyon. Üstelikte çalışmıyo, akşama kadarda gahvede oyun oynuyo. Gadrolu olunca bende biliyom ne yapacaamı” dedikten sonra Can beye:

-Gusura bahma beyim daha çok süpüreceem yerler var” deyip başlar çalışmaya ama bir taraftan da  sesli düşünmeyi sürdürür:

-Ah bi belediyeye girsem, ah bi yüz milyon gaymada ben alsam, ah, bi okey, ah bi pişti, ah bi gadrolu, ah bi, ah bi” diye diye kendini işe vermiş çalışırken ve etrafı temizleye temizleye oradan uzaklaşırken Can bu işe şaşırıp kalmıştır.

Bir yanda işini bilen işsiz, işli Yaşar Göbekatar,  diğer yanda işsiz işli Satılmış'ı düşünerek, yeni bir şey öğrenmenin verdiği hayretlikle kendi yapacağı işi unutmuştur. Hem gider hem düşünür; 'Acaba ben bugün neyin kuyruğuna girecektim. Elektrik parasının mııı, Doğalgazın mııı, suyun muuu, Telofonun muuu?

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

  19

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR GÖÇ HİKÂYESİ

Babam henüz yeni ölmüştü. Bitişik bahçe komşumuz Saramet sanıyorum bu ölüm olayına sevinmişti. Bir evin erkeğinin ölmesi ne demek biliyor musunuz?  O evin mutsuzluğu demek. Evde erkek bir güçtü.  O güce bir ailenin ihtiyacı vardı. Çünkü bu ölümden geriye sahipsiz bir aile kalmıştı. Aileye sahip çıkacak tek kişi vardı oda bu ailenin yanında değildi. Yani öksüz kalan çocukların dayısı! Dayı Ankara’da hem okuyor, hem de çalışıyordu.

Saramedin korkusundan büyük annemin (anneannemin) gözüne uyku girmiyordu geceleri. Birazdan kapı çalacak Saramet canımıza malımıza zarar verecek kuşkusu içindeydi.

Çocukluk yıllarımda bunun bilincinde değildim yedi yaşında bir çocuktum. Annem çok genç yaşta dul kalmıştı. Bilhassa Anneannem, annem bizlere kol kanat geriyordu. Yanı başımızdaki bahçe komşumuzun annem ve bizler hakkındaki düşüncelerini ve olacakları en iyi ve sağlıklı bir şekilde düşünen büyük annemdi. Geceleri gözüne uyku girmeyişinin taşıdığı endişesini bahçe evleri bizden çok uzak olsa da oturmaya gittiğimiz  ‘Topal Ali abi’ ismindeki akrabamıza da söylemişti. Ali abi:

“sen telaşlanma Raife hala ben her gün size uğrarım” dediğinde annesi de oğlunun bizi yalnız bırakmayacağını, oğlum unutsa bile ben “git Rafya halana bir bak da gel” derim dediğini hayal meyal hatırlıyorum.

Bilhassa bu sahiplenmeyle büyük annemin yüreğine su serpilmişti. Bizler böyle bir korkunun ve endişenin içindeyken, birileri yani Saramet bize gelmenin hesaplarını yapıyordu. Bilse ki ‘Ali abi’ bizi koruyup, kollayacak onu bir dağ başında öldürür, ölüsü kim vurdu ya giderdi.

Bilhassa bizimle iyi iletişim içinde olanlara sırf söylenenler bize iletilsin diye güya yardım etmek ve sahiplenmek açısından

“o dört çocuğa babasızlık çektirir miyim ben.  Anasını ben alırım,  iki kızı da yetişince ve zamanı gelince benim oğlanlar alır. İki erkek çocuğu da malımıza sahip çıkarlar,  çobanlarımız olur, mallarımızın bekçiliğini, mahsullerimizin ırgatlığını yaparlar” demişti. işte bu sözler kulaktan kulağa söylenip büyük aneminde kulağına gelmiş olmalı ki annem bahçe komşumuz Ali ağabeye bu yüzden bir defa daha gidip konuşma gereği duymuştu. Ayrıca Ankara ya göç etme fikrini de ilk defa Ali ağabeye anlatıp bir danışacak bakalım akrabamız ne diyecekti. Korku içinde geçirdiğimiz birkaç geceden sonra gene bir gün bir akşam Ali  ağabeylere gittik durumu büyük annem anlattı  Ali abide “Dur bahak şu anda Saramedin bir  rahatsızlık verdiği yok. Hala Ankara’ya gitmenizi, o zaman bi daha konuşuruz” dedi ve gece  geç yarısı bizi evimize kadar getirip, o tekrar evine dönmüştü.

Ali ağabeylere gidişimizden birkaç gün sonra bir gün akşamüzeri geç vakitlerde dış kapımız hızlı hızlı çalınmıştı. Bu hayırlı bir çalış değildi. Topal Ali abi olsa aşağıdan seslenirdi “hala benim Ali” derdi. Hızlı ve olanca kuvvetiyle kapı zerdesi vuruluyordu.

Hacamatın aklında söylemek istedikleri bir şeyler vardı. Gece geç vakit gelmeliydi ki   çoluk çocuk uyumuş olsun, demek istediklerini Rayıfa kadına anlatsın ve hatta razılığı varsa  bir ikide Sıdıkayı sıkıştırsındı.

Sık sık ve kuvvetli kapı çalınmasından büyük annemin kalbi küt  küt atmaya başlamıştı.

“Boyu devrilisice  Saramet  bu” diye aklından  geçirdi.  “Gecenin bu sahatinde  birilerinin  evine  gitmenin  yakışık  almadığını  bilmez mi  bu  adam  neye  çalar  bu  sahatte  kapıyı” diye söylenerek     açtığında  korktuğu  başına  gelmişti. Korktuğunu ve  çekindiğini  belli  etmeden 

“oooo  saramet  senmiydin  bende  yabancı  birisi  sandım da  aha  bu  kalası  vuracaktım  kafasına” deyip  elindeki  bir  tahta  paçasını  yere  koydu. Girişteki  koca  avluda  bir iki  büyük  baş  hayvanla birlikte  davar olduğundan  hayvan  dışgısı  kokularının  arasından  bir üst kata  çıktılar. İki  yere  asılmış  lamba ışığının  titrek  yansımaları  arasında  Saramedin  başının  gölgesi  duvara aksedip  dalgalanıyordu.

Raife  annem  aşağıya  inerken  götürdüğü  feneri  gene evde  aydınlık  yapsın  diye  duvara  çakılmış  bir  çiviye  astı. Kapının o  sarsıcı  tak takları  vururken  büyük  annem,  annemi  bir  odaya  kapatmış, üzerinden de  kilitlemişti. Sorsa  “biraz  rahatsızda  erkenden  yattı”  diye  söyleyecekti.  Ama  kendisinin  yanında kendisine  güç  kuvvet  olacak  birinin  olması  gerekmez miydi. Bunu düşünerek   ablamı    uyandırmış

“sen  benim  gücümsün  kuvvetim sin” demişti. “İşte  yüce  Rabbim  bu  torunumdan  medet  umuyorum  sen  torunlarımı  ve  kızımı  bu  adamın  şerrinden  koru”   demiş  ve  ilk  defa  birkaç gün  evvel  gittiği  ve  hiçbir  zaman kendilerini  yalnız  bırakmayacak  akrabaları Topal  Ali gelmişti   aklına.  Oysa Ali  abide  o gün   kendilerini   yoklamaya gelmiş “Rayıf hala  bi  isteğin  varmı”  demişti.  Rayıfa  kadında  “yok  Allah  seni  başımızdan  eksik  etmesin”  diye de  duada  bulunmuş ve  Ali  abi   biraz  oturduktan sonra gitmişti. Aynı  günün  geç  vaktinde tekrar  bir daha  yoklamaya  gelmesi  bir  mucizeydi.  Saramed  büyük  annesinin  yanından  ayrılmayan  torunu  Emine nin uyumamasına  kızarak Rayıfa gadına:

“bu  kız  bu  saata  gadar  durumu  canım  uyut  get  sabiyi.  Hadi  Sıdıkayı da  uyandır da gel    bir  iki  laflarız” dedi.   Büyük  annem onun  rahatsızlanıp  erkenden  yattığını  söyledi. “Neyi  varmış  de bahak  bizim  bi yardımımız  dokunursa  söle  be  Rafya gadın  size  sahap  çıkmayacazda  kime  sahap  çıkacaz. Aha  bu  çocuklar  Memet  ağadan  bize  emanet. Ben onları  gözümün içi  gibi  baharım. De  git  uyandır  hele  Sıddıkayı  onun  yanında  gonuşak bahak  ne  diyo”  diye üsteledikçe büyük  annem  duymamazlıktan  geliyordu.

Saramet  Kaleciğin  haracını  yiyen  onun  bunun  malında  gözü olan,  döşünde  çifte  fişeklik sırtına  asılmış  tüfeğiyle  dağ  bayır  dolaşan,  kimi  yerde kendisine karşı  çıkanları  öldüren  ve  ölenlerin  kim vurdu ya  gittiği  bir  ortamda  dolaşan  bir  eşkıya.  Halkı  canından  bezdirmiş  kendisinden korkan  kişilere  yalancı  şahitlik  yaptırarak  haksız  yere  birçok  kişilerin  mallarını  elinden  almış  bir  kişi. Yani  geçim   kaynağı  buydu. Millet askerliğini  vatan için  yaparken o  aynı  zamanda  asker  kaçağı idi.

Büyük  annem  Saramede  “karnın  açmı?”  diye  sordu.   O da  “tokum”  dedi.    Büyük  annem    çay  yaptı  ikram  etti. Sırf   Sıdıkayı   aklına  getirmemesi  içinde   Saramet’i   lafa  tutarak  dağdan,  bayırdan  ona  bir şeyler  anlattırmanın  peşindeydi.  Belki  saat  geç olmuş  derde  kalkardı. Ama  ne mümkün  hala “sizin  bir  erkeğe  ihtiyacınız  var. Gecenin  bu  saatinde  galaçayına  gidip bahçanızın  arkına  suyu  çevirebilir misin? Rafya gadın  hep bunları  rahmatlı  Memet  yapardı.  Bunlar  erkek işi. Aha  davarı  güdecek  yaşta mı  çocuklar.  Bizim çocuklar  ne  güne  duruyor. Sana  baharık  Sıdıkaya’da  sahap  çıkarık ben kararımı  verdim  hele  sabaha  kadar  bi  oturak  bi  düşünekte sizi  bizim eve  taşırız.”

Raife  anam sıkımı  olmaz  diyecek  Sarıamada. İçinden  “Allhım  sen bana    bir  kurtuluş  ver.   Allahım sen  her şeye  kadirsin” diyor, çaktırmıyordu  ama  gözünün  yaşı  içine  akıyordu.  İkide  bir  medet  umduğu  torununun  uyumaması için  arasıra  çimdikliyordu  onu. Gecenin  belki  üçüydü. Hele  bu günü  bir  atlatsın  durmayacaktı  buralarda. Oğluna  haber  salıp  Ankara’ya  göçeceklerdi. “Çevremdeki  ırz düşmanlarının  elinden  kızımı  torunlarımı  kurtar  yarabbim”  diye  içinden  sürekli,  dualar  ediyordu.

Saramet  ara  sıra  köstekli  saatini  cebinden  çıkararak  saate  baksa da  gitmeye  hiç  niyeti  yoktu.  Nasıl  olsa  sabah  olunca  Sıdıka da  uyanırdı. Hep  beraber  kendi  evlerine  giderlerdi.

Samiye  oğlu Topal Aliye   Raife  halayı  sormuş  Alide   “gayet iyiler  sana  selamı  var  sağlığımıza  duacılar”  demişti.   Ama  Samiye    gece  bir  rüya  görmüş  destur  çekerek  uyanmış   oğlu  Aliyi  uyandırmıştı. 

“Ali  doğru Rayfe halana git  onları şu  anda  sıkıntıda  gördüm rüyamda”  demiş. Alide:  “Ana  daha  bugün  gittim ya. Sana  selamını  getirdim  gecenin  bu  saatinde  ne  gelecek  başlarına  canım” dese de   Anasının ısrarıyla  Ali  giyinir  Rayfe  halasının  evlerinin yolunu  tutar. Ali çok ileriden  Rayfe  halasının  evinin  ışığını  yanık  görünce  “bu  saate  kadar  yatmamışlar  demek ki”  diye  içinden  geçirir.  Geldiğini  haber  vermek  içinde  sesli  bir  türkü  tutturur.

İşte   bu  çaresizlikte  derinden  derine  bir  türkü  sesi  duyulmaya  başlandı.  Git  gide  yükselen  ve yakınlaşan  ses  sanki  Rayıfa  halanın  evine  doğru  geliyordu.  Ve  ses  kesilip te  alttaki  avlunun  kapısı  vurulmaya  başladığında  büyük  annem  rahat  bir  nefes  almıştı. Bu  Topal  Aliydi. Tanrıya  yakarışları  duyulmuştu  sanki. Saramet  huzursuzlaşmıştı

kimmiş  canım  gecenin  bu  sahatinde  kapıyı  çalan”  dedi. Rayfe  gadın  “Topal  Alidir   bizi gecenin  bu  saatlerinde  bile  gontrole  gelir”  dedi. İçindende “Çok  şükür  Yarabbim”  dedi.   Büyük  annemin  elinde  fener  gelen misafir Topal  Aliyle  yukarı  çıktığında  Sarameti  görüp 

 “ooooo  ağamda  buradaymış.  Senin  burada  olduğunu  bilseydim  ağam  ben uğramazdım  nede  olsa  Rayıfhalaya  sahap  çıkmamız  gerek” dedi  Saramet  “gecenin     geç  saatinde  nereden  böööle” diye  sordu Alide: “bahçalara  çaydan  su  çevirdim   ne  yapah  ağam  meyveler  çağlada.  Oturup  yer  minderine biraz  Sarametle  konuştular.  Sonrada Ali  Rayife  halasına: “hala sabaha  az bi  zaman kaldı,  anam çok özlemiş seni ille  Raife  halanı  getir  diyo  ne  dersin”  dediğinde  Büyük  annem:

“olur  sabah  çorbasını  içelim de  öyle  gidelim”  dedi.

Saramat  baktı ki  işler  beklediği  gibi  değil  kendi içinden  bu işi  başka  zaman  hallederiz  diye  düşünmüş  olacak ki

 “hadi  bana  eyvallah  vakitte  epey olmuş”  diyerek  kalktı. Ali ağabeyle Büyük  annem  Saramatı  yolculadılar. Büyük  annem ve bizler artık Ali abi gilin  evinde  misafirdik.  Büyük  annemin  isteğiyle  Ankara’ da ki  oğlu  Hakkı’ya  kendilerini  Ankara’ya  en kısa  zamanda götürmesi için Bir  kamyon  tutarak  gel diye Ali  ağabeye   mektup  yazdırdı.

Dayım  Ankara’dan  gelene kadar Ali  ağabeyler  sağ olsunlar  bizi misafir  ettiler. Aradan Bir  aya  yakın  bir  zaman  geçti  bir  gün  sabah   dayım  15  tonluk  bir  kamyonla   çıkageldi.  Tüm  eşyalar  yüklendi. Mahsuller  ekili  tarlalarında,  sebzeler  bahçede kimi yaprağa,  kimi çiçeğe  durmuş.  Ağaçların  meyveleri  çağlaya  dönmüş,  öylece  bırakıp,  bir  daha  geri  dönmemecesine  Ankara’ya  göç  etmiştik.

Kiraya  tutulmuş  bir  gecekonduda  dayımın  himayesinde yeni  bir  hayata  başladık.  

24-12-2006

 

DİKKAT ! BU BİLGİ TELİF ESERİ OLUP YAZARI VE YAYINEVİMİZDEN  İZİN ALINMADAN KULLANILMAMALIDIR

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

  20

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 21

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 22

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR  ŞİİRİN  ANATOMİSİ

Mutlu olmak kolay  bir olgudur. neticesini  değiştiremeyeceğiniz her  olayı  normal karşılayın, yeter ki  sonucunda  ölüm  olmasın. Bir  nefes  alabilmenin mutluluğunu  her  zaman  yaşarsınız  ama  farkına  varmazsınız. Gelin  acıda  bile  tebessümü  yüzünüzden  eksik  etmeyin. Gülmenin  herkese yakıştığını, gülenlerin  yüzlerine  baktığında  anlarsınız. deneyin  isterseniz  gülen  bir  göze  baktığınızda  içinizin  ısındığını  hissedersiniz. Gezdirin  gözlerinizi  bir  güzelin  gözlerinde. o  gözler ki  kendine  aşık  eder  bakanı. Tabi  buradaki  ‘bakanı’  kelimesi parlamentodaki   bakan  anlamına  gelmez, zira  onlar  baksalar da  göremezler. Gözler,  gözlerde  gezerken   gözleriniz  sağlam  olsun  önemlisi. Göz  tembelliğiniz  varsa  ince  ayrıntıları  hissedemezsiniz,   yarının  sevdasını  bölüşemezsiniz  bakışlarınızda. Ne özlemlere  açılır  kolunuz,  nede  aydınlığa  çıkar  yolunuz. ama  bir  tebessüm  size  bir  selam  aldırır. Bir  el  uzanır  bir  tebessüme, dostça  kenetlenir  eller. Bazen  bir  magazin  sayfasına  bomba  gibi  düşer  haber. Falanca  artistle,  filanca  mankeni  el  ele  görüntülemiş  kameramanlar.”biz aşkla  değil dostça  tutuştuk  el  ele”  derler. Her  el  dost  elimidir,  bunu  kestirmek  oldukça  güçtür.

Hayatın  akışı  içinde  nelerle  karşılaşmaz ki  insan. Böbrek  rahatsızlığı  çeken  ve  böbrek  ameliyatı  olanın  sağlam  böbreğini  alıverir  doktorlar. Bademcikten  ameliyat  edilip de  ölene  rastlamaz mıyız.    Elektrikli  epilasyon aletiyle  elektrik  akımı  verilerek  derilerinin yanıp  estetiğini kaybedenler  gibi insanları  mutsuzluğa  itecek  bir sürü  olayların  insan  yaşamında  olduğunu  biliyoruz. Hayatın  akışı  içinde insanların  başına  istemese de böyle  olaylar  gelir.Tabiî ki  güzel  olaylarda  olmaz mı?

Tadını  özünde  gizleyen  üzümün şaraba dönmesiyle yapılan  içkinin ağzımızda  bıraktığı  buruk  mutluluğu  dostlarla  paylaşırken,  aşkın  şırasının da  bakışlarla  ve  el  ele  tutuşlarla  yüreklere  taşındığını  görürüz.

Aydınlığı  yüreklerinde  taşıyanların  karanlığa  yürümelerini zorunlu kılacak ortamlara  çekilmesi  ne  kadar  zordur. Ve  onları  karanlığa  yürütemezsiniz.

Zevk  almanın,  hoşlanmanın,  bedensel  hazza  dönmesi   aşkın  eylem  biçimidir ki   insanların  göz göze  bakışıp  dostça  el  sıkmalarına  kadar  geçen  zamandaki birlikteliklerin aşkın  zemininin  oluşturulmasındaki  süredir. Tüm  bunların  bütünü   mutluğu  tarif  etmek  gibi  bir  şeydir. Tüm  bu kadar  sevgiyi  kucaklamışken içimizde sakladığımız hayatın  mucizesini  gerçekleştirip  dünyaya  hoş geldin  bebek de  diyebilmeliyiz. Bunu  diyemiyorsak umutlarımız  yarına  küs  kalır. Aramıza dünya  girer  ve  gözlerinde  ay  tutulur  insanın.

 

 

GÖZLERİNDE  AY TUTULACAK

Bir kere  güleceksin

İçim  ısınacak  baktığımda  gözlerine

Gözlerimde  gezecek   gözlerin

 

Kendine mahkum olacak  sevdan

İçinden  gelip

Bir  selam  vereceksin

İsmimi  söyleyeceksin  merhaba  deyip

 

Uzatacaksın ellerini

Varsa öyle sıkılacak

Dostça eller

Varsa öyle kolay  tutulacak

 

 

Hayatımın akışını  sana  çevirip

Bedensel hazda bulmalıyız sevgiyi

Aydınlığa  yürümeliyiz  aydınlığa 

Kendi içimizde saklı  hayatın mucizesi

 

Biliyorum gene de

Küs kalacak  umutlarımız yarınlara                      

Bütün  dünya  girecek  aramıza

Güneşler girecek  güneşler

Gözlerinde ay  tutulacak

 

Şimdi yukarda  bir  şiirin  anatomisini  çıkardık. Şiirlerimizin    anlamlarını  düşünerek  neler  ifade  ediyorsa  “hikaye, anı  deneme”, gibi  yazı  türetebilir, yazılarımızın da özüne  inip şiir  türetebiliriz.  Bir  resme  bakarak  resim  neyi  anlatıyorsa  anlatılanı   düz  yazıya, düz yazı  neyi  ifade  ediyorsa o yazı  aynı  zamanda  resme  çevrilebilir.    

Teknolojik  gelişmelerin edebiyatta  kullanılmasının  yazarlara  sağladığı  faydalar  git  gide  çoğalmaktadır. Resimlerin  yazıya, yazılarında  resme  dönüşmesi  konusunda  deneyimli  olan dostların  daha  detaylı açıklama  yapmaları  bizlere  ışık  tutacaktır.  Oysa  resimlerin  gizemli  yönlerini keşfedip   hiçbir  araç  gerektirmeden şiire  çeviren  şairler vardır  içimizde. Başka  bir  gün bir  resimden ilham  alınarak yazılmış  bir  şiir  üzerindeki  görüşlerimizi  okurlarla  paylaşmayı  umut  ediyorum.

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 23

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 24

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

 25

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR SONRA Kİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

  26

KİTAP BAŞINA DÖNMEK İÇİN TIKLAYINIZ!

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİR ÖNCEKİ Sayfaya dönmek için tıklayınız

BİLGİ PAYLAŞILDIKÇA KIYMETİ ARTAR!

Hazırlayan  Mahmut Selim GÜRSEL yazışma adresi  corumlu2000@gmail.com